10 favoriete Commodore 64 games

De Commodore 64 heeft een geschiedenis waar de liefhebber trots op mag zijn. De 8 Bit homecomputer kende zijn debuut in 1982, en bleef tot in de jaren ’90 een machine waar games voor werden geproduceerd. Er zijn bijna ontelbare titels voor dit systeem, en tot op de dag van vandaag blijven enthousiaste fans ervoor programmeren. Ik had zelf een C64 en C128 waar ik bijna 7 jaar zoet mee was. Wat waren mijn favoriete games op dit systeem?

Impossible Mission (Epyx, 1984)
Één van de eerste games waar ik ooit spraak te horen kreeg. Iedereen die deze game wel een speelde kent de tekst: “Another visitor… Stay a while… Stayyyyy forever!”. Nog steeds krijg ik kippenvel bij de tekst: “Destroy him, my robots“. In deze platformgame ga je met een lift van kamer naar kamer op zoek naar puzzelstukjes. Ondertussen probeer je robotjes te ontwijken en niet in diepe gaten te vallen. Het duurde even voor ik doorhad wat ik met deze puzzelstukjes moest doen, maar toen ik de game eenmaal tot een goed einde bracht gaf dat een intens gevoel van voldoening.

Winter Games (Epyx, 1985)
Epyx heeft natuurlijk diverse verzamelingen sportspelletjes op zijn naam staan, Summer Games en California Games bijvoorbeeld. Maar ik stak verreweg de meeste tijd in Winter Games. Vanaf de openingsceremonie zat ik in dit spel. Ik speelde het voor het eerst in 1986, en was op dat moment de VIC20 en Atari gewend. Ik was diep onder de indruk van de graphics en het “realisme” (hey, ik was nog weinig gewend) van de diverse onderdelen. Behalve kunstschaatsen, dat gedeelte kan naar de hel lopen. Ook de volksliederen als je een onderdeel wint zijn een leuke toevoeging.

Elite (Telecomsoft, 1986)
Deze game gaf me het gevoel een beetje Han Solo te zijn: handelen in de ruimte, gevechten en speciale missies. Je probeert je portemonnee en reputatie tijdens deze game flink op te krikken, en soms nam je als gamer discutabele missies op je die dat proces zouden versnellen. Militaire missies, piraterij en premiejagen… het kan allemaal in Elite. Het was één van de eerste keren dat ik me in een game waande waar ik het sandbox gevoel had, ik kon de game aanvliegen zoals ik dat zou willen.

Commando (Data East, 1986)
Bedenk een systeem uit de jaren ’80, en de kans is groot dat deze arcadegame er destijds voor is uitgekomen. Met je stoere commando blast je de tegenstanders naar de andere wereld. Je hebt de beschikking over kogels en granaten. Nadat een helikopter je in het gevechtsgebied heeft afgezet breekt de hel los. Regens van soldaten proberen je dood te schieten. Zelfs vanaf hogere wegen proberen terroristen op motoren granaten naar je te gooien. Het leven van een Commando gaat niet over rozen. Dit is een prima conversie van het origineel die ik met veel plezier gespeeld heb.

Maniac Mansion (Lucasfilm Games, 1987)
Niet alleen Sierra maakt prima adventures, ook Lucasfilm kon er wat van. Ik associeer adventures eigenlijk altijd met de PC, maar deze game laat zien dat het op de Commodore 64 ook prima mogelijk is. Een meisje is ontvoerd door ene Dr. Fred, en het is aan haar klasgenoten om haar te redden. Natuurlijk is de plaats van handeling een creepy huis waarover nare verhalen rondgaan. Je kan meerdere karakters besturen die allemaal een eigen persoonlijkheid hebben. Hierdoor kunnen de puzzels op meerdere manieren worden opgelost.

Defender of the Crown (Cinemaware, 1987)
In het middeleeuwse Engeland nemen vier Angelsaksische edelen het op tegen de Normandische bezetters. Jij kiest één van deze edelen. Vervolgens genereer je inkomsten om legers op te zetten, landen te veroveren, forten te bouwen en kastelen in te nemen. DOTC is qua mogelijkheden tegenwoordig ietwat beperkt, maar destijds was het echt een next step voor gamers. De ruimtespelletjes op de Atari waren allemaal leuk en aardig, maar hier kreeg je het gevoel in een echt verhaal gezogen te worden. De vette openingstune alleen al is een reden om deze game op te starten.

Into the Eagle’s Nest (Mindscape, 1987)
Het zijn de duistere jaren van de tweede wereldoorlog. De speler is een geallieerde soldaat met orders om te infiltreren in het uiterst geheime nazi-fort genaamd Eagle’s Nest. Het klinkt een beetje als Wolfenstein, en zo speelt de game ook, maar dan van bovenaf gezien. Deze game zal voor de jongere gamers behoorlijk wat geduld vergen. Tegenwoordig zijn we ietwat verwend met savegames en respawnen, en dat was er toen nog niet bij. Het heeft mij heel veel tijd gevergd om deze game tot een goed einde te brengen.

Microprose Soccer (Microprose, 1988)
Op de Commodore waren flink wat voetbalspelletjes beschikbaar, en dit was (mede door het aanstekelijke hoempapa muziekje) mijn favoriet. Bij deze game kies je eigenlijk alleen of je op het veld of in de zaal wil spelen, de competitievorm waaraan je wil deelnemen, en welk land je bent. En dan is het gewoon gaan! Het spel is visueel niet bijzonder maar wel effectief. Je kan schieten, overspelen en een lekker banana effect aan je ballen meegeven. De presentatie is aantrekkelijk, het spel uiterst speelbaar, en met twee spelers is deze game grote lol.

Turrican II: The Final Fight (Rainbow Arts, 1991)
Ik was destijds helemaal gek van Turrican, de game die met het gevoel gaf dat ik helemaal niet jaloers hoefde te zijn op al die NES bezitters (ook al was ik dat wel een beetje). Begin jaren ’90 werd het steeds moeilijker te ontkennen dat er betere systemen out there waren dan mijn trouwe C64. Gelukkig was daar Turrican II. De meeste games die had op de Commodore waren kopietjes of heel goedkope games. Turrican en Turrican II zijn één van de weinige games waar ik full-price voor betaalde. En nog steeds heel blij mee.

Mayhem in Monsterland (Apex, 1993)
In 1993 liep het voor de 8Bit computers wel op zijn eind, maar dat weerhield Apex (ook bekend van de game Creatures I en II) er niet van om nog één keer alles uit de computer te persen. Het leverde deze mooie platformer op die meer aandacht had mogen krijgen. Deze vlotte game speelde enorm soepel voor een Commodore titel, en had alles om een legendarische game te worden… als hij wat eerder was uitgebracht, en niet in de nadagen van een uitstervend systeem. Commodore Format besloot de game destijds te belonen met een zeldzame 100%. En inderdaad, er zijn weinig games die het systeem zo tot het uiterste pushen.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.