The Revenge of Shinobi (PS2)

Er was eens een prachtige arcadehal in een rustig stadje (dit rustige stadje stond in de USA bekend om zijn mogelijkheden op gebied van geestverruimende middelen). In deze Arcadehal konden jongeren spelen met diverse spellen, waaronder een klein juweeltje van Sega: Shinobi. Deze kast heeft uw recensent menig gulden (weet u nog, de gulden?) gekost, en een paar mooie momenten opgeleverd. Deze game-ervaring werd na de aanschaf van een TV en Mega Drive ook vaak herbeleefd. Ik was destijds dan ook blij verrast dat SEGA een PS2 versie uitbracht.

“Shinobi maakte dus een comeback op de PS2, maar dan wel in 3D”

Begin deze eeuw werd Retro helemaal hot. Diverse maatschappijen brachten hun oude klassiekers uit in een nieuw jasje. Sega had natuurlijk een flink voorraadje games dat simpelweg staat te schreeuwen om opnieuw ontdekt te worden. Een mooie kans voor de jongere generatie dat ze nu eindelijk ook met de klassiekers van weleer te maken kregen. Veel jonge gamers durfden zich namelijk hardcore gamer te noemen zonder ooit een leveltje Shinobi of een potje Outrun te hebben gespeeld. Laat staan dat namen als ‘Impossible Mission‘ of ‘Q-Bert‘ ze iets zeggen.

Shinobi maakte dan wel een comeback op de PS2, maar helaas in 3D. In het nieuwe millennium was 3D natuurlijk de norm geworden, maar voor het echte retro gevoel is het natuurlijk jammer. Contra werd door Konami gewoon ouderwets 2D uitgebracht, en ik vond het geweldig om weer eens een ouderwets simpel 2D spel te spelen. Tegenwoordig beseffen uitgevers dat gamers nog steeds wel op 2D games zitten te wachten, maar destijds moest en zou alles 3D. Maar goed, aan de slag.

We zijn inmiddels een half uurtje gamen verder. Ik had de vorige alinea beter kunnen afsluiten met : “aan de slacht“. Wow, wat gaat die Shinobi tekeer! Met zijn zwaard hakt hij op uiterst bloedige wijze de tegenstander aan mootjes. Geheel in animestijl duurt het na een hak met je zwaard een paar seconden voor je tegenstander zijn diverse ledematen verliest en levenloos ter aarde stort. Dat ziet er best cool uit, maar daarmee is dan ook het beste op visueel vlak gezegd. De omgeving ziet er gewoon een beetje saai uit, en er valt behalve knokken weinig te doen. Beetje grauw en levenloos, niet direct wat je verwacht bij Tokio (dat levenloze kan te maken hebben met alle hellegedrochten en zombie Ninja’s die de stad in bezit hebben). Ook de tegenstanders zien er een beetje saai uit. Beeld en geluid staan geheel in dienst van de actie.

En de actie is op zich wel in orde. Het is allemaal niet heel innovatief, maar houd je wel bezig. De eerste levelboss bijvoorbeeld, een gevechtshelikopter, is behoorlijk imposant, en zorgt ervoor dat je gelijk op het puntje van je stoel zit. Verder wordt de speler gedwongen zo snel mogelijk mensen aan mootjes te hakken. Het zwaard van Shinobi is namelijk vervloekt. Het heeft bloed nodig om zich te kunnen voeden. Als hij dat bloed niet krijgt, zuigt hij levensenergie van Shinobi op. Het is dus zaak om vooral flink door te hakken in de levels. Naast je zwaard heb je ook de beschikking over shurikens (werpsterren) en magie om je tegenstanders naar de andere wereld te helpen.

Conclusie
Shinobi was destijds niet de enige Ninja game op de PS2, ik herinner me ook een aantal sessies met de game Tenchu. Dit was een meer sfeervol spel, maar kwam qua besturing schromelijk tekort. Shinobi heeft een behoorlijk strakke besturing, maar mist de originaliteit en spiritualiteit van Tenchu. Als beide ontwikkelaars eens goed naar elkaars product hadden kunnen kijken, dan had dat net wat betere games op kunnen leveren. Shinobi is een aardig tussendoortje, maar de herinnering aan de oude Arcadeversie wordt door deze nieuwe uitgave bij lange na niet verdreven.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.