Racegames gaan voor mij pas echt leven als mijn tegenstanders ook een gezicht krijgen. Super Mario kart had voor mij iets extra’s doordat de figuurtjes duidelijk herkenbaar waren. Microprose maakte Formule 1 racen leuker doordat de wagens in Grand Prix zeer herkenbaar waren. Ik wist wie ik in probeerde te halen. F-Zero zou dus spekkie naar mijn bekkie moeten zijn. Een futuristische racer met excentrieke racers, dat klinkt niet slecht.
“Al racende merkte ik dat iets miste: persoonlijkheid.”
In de toekomst is de Formule 1 verleden tijd. Intergalactische contacten en handel hebben het leven op aarde blijvend veranderd. De belangrijkste vorm van entertainment zijn de F-Zero races; levensgevaarlijke evenementen met zwevende racemonsters. Vier racers strijden in de diverse races voor de ultieme eer. Captain Falcon, Dr. Stewart, Pico, en Samurai Goroh zijn het neusje van de zalm, en hebben zo allemaal hun sterke en minder sterke punten.
Dit was één van de eerste SNES games die ik destijds onder ogen kreeg. Het was via een reclamedisplay bij de lokale V&D, en het zag er voor zijn tijd erg mooi uit. De muziek stond uit, kennelijk vond de eigenaar van de winkel dat te storend voor het winkelend publiek. Jammer, want de muziek vol open is met dit spel wel een aanrader. Ik was niet de enige die was komen kijken. Tientallen jongeren drongen voor een momentje op Nintendo’s racemonster. Ik moest dan ook nog een jaar wachten voor ik deze game echt kon spelen. Een vriend van mij huurde de game, en we gingen er voor zitten.
Direct viel een grote en onvergefelijke blunder op: er was geen optie om het tegen elkaar op te nemen. Racegames worden significant leuker als je een goede vriend de loef af kunt steken. Het zou later de basis van het succes van Mario Kart worden. Er zijn slechts twee opties: Practice of Grand Prix. We besloten om en om een race te doen, en zo samen de Grand Prix modi af te werken. De racer lijkt aanvankelijk simpel te besturen, maar al snel ontdek je dat de verfijning in het slimmer gebruik van de L en R knoppen zit. Ook moet je op tactische momenten je boosts gebruiken en een oogje houden op je health-meter. De circuits herbergen enkele dodelijke vallen zoals mijnen en gevaarlijke springschansen.
Al racende merkte ik dat iets miste: persoonlijkheid. Ja, de wagentjes zien er significant anders uit, en de handleiding geeft de karakters een beetje backstory, maar eigenlijk heb ik nooit het gevoel tegen echte tegenstanders te racen. De andere voertuigen zijn slechts lastige objecten die je hinderen op de baan. Ook de circuits begonnen me na een tijdje een beetje te vervelen. Bij Mario Kart of Formule 1 spelletjes heb ik vaak favoriete circuits, hier zijn ze wat mij betreft allemaal volstrekt inwisselbaar. Het ziet er allemaal mooi uit, en toch gaat het me na een tijdje vervelen.
Conclusie
F-Zero is een spel dat gemengde gevoelens bij me oproept. Als je éénmaal echt in het spel zit, dan valt er genoeg actie te beleven. Voor een Launch-titel was het ook zeker een goede indicator waartoe het systeem in staat zou zijn. Maar veel mensen noemen dit één van de beste SNES games, en daarvoor mist deze game mijn inziens een paar facetten. Het gebrek aan multiplayer slaat werkelijk nergens op. En verder zijn de personages wat mij betreft totaal zielloos. Een leuk tussendoortje, maar ik ben er meestal na een half uurtje wel mee klaar.
Geef als eerste een reactie