Op de Gameboy werkten spelletjes voor mij het beste als ze aan twee zaken voldeden: makkelijk qua opzet, en verslavend genoeg om te blijven spelen. Een flipperkastspelletje met eigenlijk maar één kast dat bestaat uit slechts vier schermen (en drie bonus levels) lijkt daar nou niet direct onder te vallen. Maar jaren later is dit nog steeds één van mijn favoriete Gameboy games… waarom precies?
“Het is flipperen, dus wat valt er verder aan de spelopzet uit te leggen?”
Dit is zo’n spel dat je door zijn doeltreffende presentatie direct al voor zich inpakt. Drie olijke krokodilletjes beginnen een dansje op een aanstekelijk muziekje, en je wacht zelfs even met spelen. Je wilt de kleine demo afzien. Daarna is het flipperen geblazen. Je kan kiezen tussen één of twee spelers. In dat laatste geval speel je om en om een balletje en neem je het tegen elkaar op voor een hogere score. Het is flipperen, dus wat valt er verder aan de spelopzet uit te leggen?
Conclusie
Er zijn vier schermen waar je probeert het balletje in het spel te houden. Soms weet je de weg naar een hoger scherm te vinden. Er zijn drie bonusstages te vinden, extra ballen te verdienen, krokodillen om vet te mesten en wat al niet meer. Het spel speelt uiterst soepel,en al snel zit je er door die verslavende muziekjes helemaal in. Omdat je steeds een beetje verder kan komen naar een hoger gelegen scherm of ander bonusveld heeft het spel precies de goede verslavingsfactor. Heb je Revenge of the Gator nog nooit gespeeld? Dan mis je een fantastische Gameboy ervaring.
Be the first to comment