Konami bracht door de decennia heen uiterst succesvol de Castlevania games uit.. Toen ik zelf nog een tiener was speelde ik de eerste games nog op de Gameboy. In een grijs verleden heb ik zelf het spel Vampire Killer op de MSX gespeeld. Vandaar dat ik toch met veel nostalgische herinneringen in het achterhoofd dit spel in de GBA deed. Ik geef eerlijk toe dat ik de serie na de Super Nintendo een beetje uit het oog was verloren.
“Simpel om te spelen, maar een pittige kluif om te voltooien.”
Het spel begint met een geheimzinnig natuurfenomeen dat in dit soort games vaak weinig goeds voorspelt; de eclips. Student Soma Cruz en zijn vriendinnetje Mina worden tijdens het kijken naar dit natuurfenomeen onverwachts in de eclips gezogen. Daar aangekomen blijkt dat ze voor de poort van een eeuwenoud kasteel staan. De bewoner: Graaf Dracula, wie anders? Meteen zitten hordes griezels de twee achterna. Mina raakt zwaargewond. Alleen Soma kan haar nog helpen door een manier te vinden om terug te keren naar aarde. Soma zal een directe confrontatie met ‘the master‘ aan moeten gaan.
De gameplay zit net als bij de andere delen weer zeer degelijk in elkaar. Nou ben ik er sinds de Super Nintendo dus een beetje uit geweest, dus wat is er met de Belmont familie gebeurt? De controle over Soma is prima, andere games zouden daar (ook vandaag de dag nog) een voorbeeld aan kunnen nemen. Het spel speelt als een actie-platformer met RPG elementen. Je begint met je burgerkleren en een dolk, en gedurende het spel kom je diverse nieuwe items tegen waarmee je Soma kan uitrusten. Een groter zwaard is bijvoorbeeld zeker geen luxe, en een cape biedt extra bescherming. De levels zijn in het begin nog redelijk simpel, maar worden gedurende het spel steeds complexer. Ook al speel je het spel na een paar dagen uit, er zitten nog zoveel geheimen en verborgen mogelijkheden in dit spel verstopt dat je er nog wel even zoet mee blijft.
Ook op het gebied van beeld en geluid valt er genoeg te genieten. De graphics zijn absoluut niet baanbrekend, maar zorgen wel voor de juiste sfeer in het spel. Samen met de stemmige muziekjes bewijst de Castlevania serie maar weer eens dat je echt geen 3D en 10.000 special moves nodig hebt om een goed spel te maken. Juist de simpelheid van de gameplay zorgt er voor dat ook dit deel weer helemaal in orde is. Simpel om te spelen, maar een pittige kluif om te voltooien. Door de uitgebreide inventaris en info schermpjes gaat het spel een stuk dieper dan je in eerste instantie zou verwachten.
Conclusie
Castlevania: Aria of Sorrow is een waardig deel uit de langlopende serie. Het spelplezier is hoog, het ziet er strak uit en ondanks de bedrieglijk simpele opzet heeft het spel genoeg diepgang om je lange tijd aan de GBA gekluisterd te houden. Ook dit deel van Castlevania is een spel dat je gewoon bij je GBA verzameling hoort te hebben.
Geef als eerste een reactie