Dive Bomber (PC)

Vanaf het moment dat ik begon met gamen wilde ik eigenlijk maar een ding: een game die me het gevoel gaf een jachtvlieger te zijn zoals in de jongensboekjes van Biggles. Maar dan graag zonder dat ik moest afstuderen op de controls van Flight Simulator. En hoewel het besturen van een duikbommenwerper net even wat anders is trok deze game toch mijn aandacht. Kennelijk kwam Dive Bomber ook uit voor de Apple II, C64 en ZXSpectrum, maar ik ken deze game alleen als PC game.

“Het geluid is afschuwelijk. Tijdens de spannende momenten hoor je een soort reutel die je motor moet voorstellen”

In de Tweede Wereldoorlog sprak het gigantische oorlogsschip Bismarck tot de verbeelding. Hoge bomen vangen veel wind, en dus is het aan de speler de taak om dit schip naar de bodem van de zee te jagen. Gewapend met torpedo’s en een machinegeweer stijg je op in je trouwe bommenwerper om dit huzarenstukje te volbrengen. Hoe je dat doet is grotendeels aan jou. Je moet leren omgaan met de besturing van het vliegtuig en plannen waar je patrouilleert op zoek naar de Bismarck. Er zijn vier verschillende schermen voor de functies van de ingenieur, navigator en schutter te bedienen, en natuurlijk voor de stuurknuppel.

Aanvankelijk had ik er wel zin in. De graphics waren voor hun tijd vrij redelijk. Aangezien de vluchten ’s nachts lijken plaats te vinden kijk je veel naar een zwarte omgeving waarin af en toe een detail opduikt. Als je aanvalt flikkert het beeld tussen zwart en wit op en neer. Aan de ene kant geeft dit de chaos van de ontploffingen en lichtspoormunitie goed weer, maar het speelt ook irritant. Het geluid is afschuwelijk. Tijdens de spannende momenten hoor je een soort reutel die je motor moet voorstellen, en voornamelijk een irritante piep die me enorm op de zenuwen begon te werken.

Conclusie
Voor mensen die arcade met een beetje tactiek willen combineren lijkt dit een interessante keuze. Had ik dit spel in de jaren ’80 gespeeld, dan was het nog wel aardig geweest, ik was toen nog niet veel gewend. Maar inmiddels had ik het veel betere Chuck Yeager’s Air Combat al achter de kiezen. Die game kwam slechts twee jaar later op de markt, maar is qua beeld, geluid, diepgang en gameplay op alle fronten vele malen beter. Eigenlijk is er geen enkele reden om Dive Bomber nu nog eens te spelen. Alleen voor de mensen die een onuitwisbare vorm van nostalgie koesteren voor deze game.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.