Hooligan zijn is niet zo simpel als het op tv lijkt. Dit blijkt al snel aan het begin van mijn bestaan als “fan”. Spelersbussen beschermen tegen vijandelijke fans, mede-hooligans ontzetten die omsingeld zijn door de M.E… Gelukkig kan je tijdens dit verantwoordelijke werk stoom afblazen door een busje te slopen en een biertje drinken. Hooligans: Storm Over Europe uit 2002 biedt de speler de kans de “echte” wereld van hooligans te ervaren.
“Tijdens het slopen van de lokale McDonalds merkt één van mijn mannen scherp op dat de plek er net zo uitziet als het huis van zijn moeder.”
Aan het begin van mijn eerste missie legt een ervaren hooligan uit hoe de controls van het spel werken. De makers bezitten duidelijk mensenkennis, want de eerste uitleg betreft het mollen van een houten bankje. Daarna wordt mij de importantie van bier en Euro’s uitgelegd. Hiermee kan ik namelijk mijn legertje uitbreiden. Door rondjes te geven in de kroeg wordt mijn club namelijk populair, en krijgen we dus meer aanhangers. Maar pas op: te veel bier, en de mannen vechten niet meer zo best. Terwijl we met ons “werk” bezig zijn komt er een andere groep supporters op ons af. Een bloederig gevecht ontstaat. Het laatste wat ik me kan herinneren is een motorduivel die mijn gezicht helemaal tot pulp slaat…
Hooligans is een RTS-game zoals C&C en Dune 2000. Darxabre heeft als klein Nederlands bedrijfje destijds geprobeerd iets origineels te verzinnen. RTS-games zijn er immers genoeg. Het concept is erg origineel te noemen, het spelidee vrij discutabel. Voetbalvandalisme is momenteel een ernstig probleem dat zeker niet gebagatelliseerd dient te worden. Er was destijds dan ook wat ophef in de media over deze game. Toch wordt het supportersgedrag in Hooligans zo kneuterig gebracht dat zelf de jongste speler doorheeft dat het hier om een parodie gaat. Vooral het grappige commentaar van de hooligans draagt hier toe bij. Tijdens het slopen van de lokale McDonalds merkt één van mijn mannen scherp op dat de plek er net zo uitziet als het huis van zijn moeder. Een andere hooligan roept constant: “Has anyone seen fluffy animals?”
Origineel of niet, een spel moet ook speelbaar zijn. En daar wringt hem bij Hooligans de schoen. De AI van de spelkarakters laat ernstig te wensen over. Mijn mannetjes doen niet altijd wat ik wil, en kiezen zelden of nooit de juiste weg. Meestal blijven ze achter een straathoekje of een telefooncel haken. Als ze omsingeld raken door M.E. kan je het helemaal opgeven, want de mannen zijn niet slim genoeg om te ontsnappen. Dit zorgt voor veel frustratie bij de speler. Als compensatie is de AI van de tegenstander ook niet altijd briljant. Daarbij zijn zelfs de beginners-levels behoorlijk moeilijk.
Conclusie
Hooligans was voor zijn tijd een aardig spelletje. Door het geluid en de tussenfilmpjes weet men het juiste sfeertje neer te zetten. De in-game beelden vallen af en toe wat tegen, destijds waren we al wel beter gewend. Voor fans van RTS-games zijn er veel betere retrotitels te bedenken. Maar wil je eens iets anders met wat meer humor dan kun je dit spel overwegen. Ik heb me er in elk geval een uurtje redelijk mee kunnen vermaken.
Geef als eerste een reactie