De beginjaren van gaming waren gouden tijden voor programmeurs. Het wiel moest nog uitgevonden worden, en dus leken de mogelijkheden eindeloos. Qua benaming was men minder creatief. Bomber dekt de lading van dit spelletje volledig. Tegenwoordig is het bijna ondenkbaar dat mensen zo’n simpele naam aan een spelletje zouden geven, maar destijds was het voornamelijk lekker overzichtelijk. Ik was destijds als kind gek van vliegtuigspelletjes, en dus trok deze mijn aandacht.
“Copyright was voor games destijds nog een flexibel begrip.”
Bomber is in de kern een simpel arcadespelletje, vergelijkbaar met Air Attack. Je bestuurt een klein bommenwerpertje en je missie is om de stad plat te bombarderen zodat je veilig kunt landen. Het is een spel met één toets, dus je bestuurt het vliegtuig niet, je kan alleen bommen laten vallen door op de spatiebalk te drukken. Het vliegtuig beweegt van links naar rechts over het scherm en daalt langzaam elke keer dat het naar de linkerkant terugloopt. Waarom de piloot niet simpelweg naast de stad gaat landen doet er verder niet toe.
Aan het begin van het spel kun je de moeilijkheidsgraad kiezen instellen, er zijn in totaal vijf levels. Een hoger level betekent dat de gebouwen hoger zijn, dus er zijn meer bommen nodig voordat je kan landen. Er zijn kleine lege plekken aan de linker- en rechterkant van de stad, dus verspil geen bommen op die plekken. In essentie is dit eigenlijk een soort omgekeerde versie van Space Invaders, schiet alles weg voor het op gelijke hoogte komt met jouw machine. Maar waar je in Space Invaders de tank nog kon besturen blijft het hier allemaal wel heel summier.
Dat programmeurs elkaars ideetjes destijds makkelijk kopieerden is een understatement. Eigenlijk is dit een goedkope versie van de arcadehit Canyon Bomber uit 1977. En daar zijn weer verschillende versies van gemaakt. Door de jaren heen kwamen er spelletjes uit als City Bomber, City Lander en Blitz. De spellen zagen er ongeveer hetzelfde uit, en ook qua gameplay waren er maar minieme verschillen. Copyright was voor games destijds nog een flexibel begrip.
Conclusie
Ja, begin jaren ’80 waren we wat sneller tevreden qua gameplay. Maar ook ik had mijn grenzen. Veel meer dan een beetje timen en op het juiste moment op de knop drukken valt er niet te doen. Heb je dit een keer of twee gespeeld, dan is alle lol ook wel voorbij. En het is niet alsof er op de VIC20 en ZX Spectrum geen betere Games te spelen zijn. Zelfs als enorme retrofan kan ik geen reden bedenken waarom iemand dit langer dan vijf minuten zou willen spelen. Wil je een vergelijkbare game spelen, probeer dan Canyon Bomber op de Atari.
Geef als eerste een reactie