Midden jaren ’80 kwam men er achter dat licenties van bekende films en series ook goed verkopende games konden worden. Aanvankelijk was dit vooral voor de grootste films en Tv Shows voorbestemd, maar al snel zocht elke uitgever naar een aansprekende licentie. Toen Mario met zijn games het platformergenre het populair maakte was dat het begin van een tijd waarin zo’n beetje alles werd omgezet in een platformer. Met zeer wisselend resultaat.
“Liefhebbers van de serie zullen zich aanvankelijk wel vermaken met de bekende koppen.”
Deze game is dus gebaseerd op de zeer populaire sitcom uit de jaren 80 die wij in Nederland via de TROS konden kijken. Jij kruipt in de huid van Rene Artois, de dikkige en eeuwig klungelende Franse café-eigenaar. Speel je met twee spelers, dan is speler twee Michelle, leidster van het Franse verzet. Ze zijn op een missie om de in de serie welbekende gestolen schilderijen terug te vinden. De speler moet diverse bekende en minder bekende locaties en personages uit de serie zien te overleven. Door flessen te verzamelen kan je je health op peil houden. Bekende karakters gooien allerhande voorwerpen naar je hoofd die je moet zien te ontwijken.
De Amiga was een voor zijn tijd indrukwekkende computer waar fraaie games op uitkwamen. Toen ik destijds de eerste cartoony screenshots van deze game zag was ik ook wel enthousiast. Het zag er grappig en een beetje schattig uit, en als de humor de juiste touch had, dan kon dit nog best een leuke game worden. Helaas glijdt Rene over het scherm alsof hij aan het schaatsen is. Als je daar eenmaal aan gewend bent (en dat duurde even), dan is dit een behoorlijk doorsnee platformer.
Liefhebbers van de serie zullen zich aanvankelijk wel vermaken met de bekende koppen. De locaties zijn iets minder direct overgezet. Het café lijkt in weinig op het bekende café uit de serie. Maar we zullen maar aannemen dat het toch echt om dezelfde plek gaat. Rene heeft allerhande grimassen voor wisselende situaties. De actie is zowel in de serie als in de game uiterst cartoonesk, compleet met Batman-achtige “POP” en “ZAPP” teksten als een voorwerp doel treft.
Allo Allo was als serie natuurlijk een enorme klucht. Karakters die elkaar steeds net misliepen omdat ze net de ene deur in ging als iemand door een andere deur de kamer betrad. Veel fysieke humor, dat werk. In de game heb je dat idee ook doordat Rene af en toe deurtje in en deurtje uitgaat en de humor vooral te maken heeft met fysiek ongemak en rond vliegende voorwerpen. Op een gegeven moment loopt Rene dan ook behoorlijk aangeslagen door het scherm.
Conclusie:
‘Allo ‘Allo is niet een enorm beroerde game, als fan van de serie vond ik het zelfs best aardig. Als je helemaal niks met de serie hebt, dan kan ik me niet voorstellen dat je deze game langer dan een uurtje gaat spelen. Jammer, want de makers van Alternative Software hebben er wel een kleurig geheel van gemaakt. Was je in de jaren ’80 en ’90 een liefhebber, kijk er dan eens naar. Ken je de serie niet, ga dan liever ergens een stream of DVD opduikelen om het echte werk te bekijken.
Geef als eerste een reactie