Begin deze eeuw kon de retroliefhebber zijn favoriete games uit vroegere tijden vaak naar hartenlust herbeleven op de GBA. Nintendo recyclede aan de lopende band diverse NES en SNES-hits, en ook uitgevers als Namco, Midway, Activision en Square deden vrolijk mee. Nu is het de beurt aan de eerste twee delen van Final Fantasy.
“Heb je iets met RPG’s uit de jaren ’80 en ’90, of ben je sowieso een fan van het genre, dan kan je er niet onderuit.”
Wanneer iets retro is valt moeilijk uit te leggen. Waren NES en SNES spellen al echt retro in 2001? Het gaat vooral om je eigen gevoel. Maar begin deze eeuw leerde een nieuwe generatie gamers die niet, zoals ik, met de klassieke Game Boy, SNES, NES of Mega Drive waren opgegroeid toch heel veel oude favorieten kennen via de GBA. Ik denk dan ook dat dit systeem ervoor heeft gezorgd dat er veel retro-liefhebbers bijkwamen. Final Fantasy is een legendarische titel die ik helaas zelf had gemist, op de GBA kreeg ik de kans dit in te halen. Maar ik had dus niet de nostalgische band met deze titel.
Daarmee komen we dus op het eerste probleem van deze recensie, ik had weinig tot niks met de oude Final Fantasy spellen, omdat ik ze in de jaren ’90 simpelweg nooit gespeeld heb. Het RPG Genre was toen nog niet zo aantrekkelijk in mijn ogen. Nu, jaren later begin ik het idee te krijgen dat ik kennelijk toch wat gemist heb. Het probleem van Final Fantasy I en II is dat, ondanks de opgepoetste graphics, de gameplay alle beperkingen van een ouderwetse titel heeft. Als ik een Final Fantasy fan van het eerste uur was geweest had ik wellicht een traantje weggepinkt, nu moet ik juist aanvankelijk even doorbijten om in het spel te komen.
De graphics hebben een flinke upgrade gehad, en naar ik heb begrepen in het combatsysteem ook wat vlotter gemaakt. Het spel is ondanks zijn beperkingen zeer speelbaar, en na een uurtje begon ik er zowaar lol in te krijgen. Juist het lekkere simplistische van het spel gaf me uiteindelijk het Retro raakvlak dat ik zocht. Tegenwoordig kan je dergelijke spellen niet meer spelen zonder 100 knoppencombinaties, diepe verhaallijnen met ontzettend lange cut-scènes en meer van dat gedoe. Deze game is in elke geval lekker basic. Al ging het met wel de keel uithangen dat je om de haverklap onverwacht aangevallen wordt.
Conclusie
Mensen die zich tegenwoordig RPG kenner noemen dienen deze twee games minstens één keer gespeeld te hebben, en op de GBA zitten ze mooi in één compilatie! De kritiek van veel recensenten destijds dat deze titels echt te gedateerd waren is toch echt onzin. Diezelfde recensenten stonden namelijk wel te kwijlen toen de eerste Zelda weer eens op de GBA kwam, en daar waren de graphics nog niets eens opgepoetst. Zoals ik al eerder zei, het heeft gewoon met een gevoel te maken. Heb je iets met RPG’s uit de jaren ’80 en ’90, of ben je sowieso een fan van het genre, dan kan je er niet onderuit. Deze titels vormen de bakermat van het RPG gamen zoals we dat vandaag de dag kennen, en zijn voor deze lieden verplichte kost.
Alleen kan het grinden me gestolen worden 🙂