Af en toe vind ik het leuk om op mijn Switch iets onbekends te proberen. Ik ben steeds vaker een beetje uitgekeken op al die shooters, battle royale wannabe’s, franchisers en open wereld zandbakjes. Soms is het gewoon tof om iets te spelen met heerlijke recht-toe-recht-aan gameplay of een inventief idee dat door zelfstandigen en liefhebbers met veel liefde in elkaar is gezet. Meer nog dan de nieuwste FIFA, Call of Duty of GTA vind ik wat gaming ooit leuk maakte terug bij Indie-uitgevers.
“Al snel ontdekte ik dat er ook allerhande short-cuts en toeristische routes mogelijk waren en begon ik andere wegen naar de finish uit te proberen.”
Vroeger (die mooie jaren ’80) had ik een BMX-je omdat fietscrossen me ontzettend gaaf leek. De gemeente had jongeren beloofd dat er in de omgeving van mijn dorp een fietscrossbaan zou worden aangelegd. Helaas is die er nooit gekomen. En hoewel mountainbike-paden tegenwoordig vrij normaal zijn was de gemeente destijds niet blij als jongeren een beetje door de natuur gingen raggen met hun BMX-jes. Daar stond je dan. Het weiland achter de boerderij van mijn ouders was toch niet helemaal hetzelfde als een echte crossbaan. Wellicht vanwege dit sentiment koos ik laatst het spelletje Lonely Mountains: Downhill uit in de Nintendo shop.
Het idee van deze game is ogenschijnlijk heel simpel. Je moet zo snel mogelijk een berg afdalen en proberen heelhuids aan de finish te komen. Eenvoudig genoeg toch? Aanvankelijk moest ik even aan de besturing wennen. Ik voerde het tempo enorm op waardoor ik de scherpe bochten en lastige jumps niet meer kon timen. Valpartij, bloedspetters en gebroken botten… Oefening baart kunst, en gaandeweg kwam ik steeds een stukje verder. In het begin was ik alleen maar bezig met zo snel mogelijk beneden komen en keek ik niet verder dan mijn neus lang was; ik volgde de gebaande paden.
Er zijn verschillende fietsen die elk zo hun voor- en nadelen hebben, het is dus zaak de fiets te vinden die bij jouw rijstijl past. Al snel ontdekte ik dat er ook allerhande short-cuts en toeristische routes mogelijk waren en begon ik andere wegen naar de finish uit te proberen. Voor een “casual game” is de uitdaging nog best groot, de eerste uren van deze game zullen voor veel gamers vaak eindigen met vele harde valpartijen en frustrerende momentjes. Maar voor de doorzetter valt er veel te genieten.
Conclusie:
Helemaal nieuw is de game niet meer. De game kwam uit op diverse systemen in 2019 en op de nintendo Switch in 2020. Maar nieuw is op een retro-website natuurlijk een relatief begrip. Zoek je een leuke indie-game met een arcade gevoel en een flinke uitdaging? Dan is dit zeker een game die ik je kan aanraden. Er valt genoeg te verkennen, ontdekken en te unlocken om je een tijdje bezig te houden, maar ook voor een snel potje tussendoor is dit een prima titel.
Geef als eerste een reactie