Rise of Nations (RoN) lijkt op het eerste gezicht de zoveelste Real Time strategy (RTS) game. RTS titels waren sinds Dune en Command & Conquer een grote hit in de jaren ’90. Ik hield zelf meer van Turn Based games zoals Civilization. Ik vond het snelle geklik en goed opletten meer passen bij een actiespel dan bij ware strategie. Rise of Nations heeft echter toch een plekje in mijn hart.
“Je kunt natuurlijk alles volledig aan puin knallen, maar soms kan je door de inname van een stad ook nieuwe kennis en resources bemachtigen.”
In heel wat recensies was RoN destijds juichend ontvangen als de game die het oude concept van Civilization in een RTS-jasje heeft gepropt. Enkele bladen claimen namelijk dat een Turn Based spel echt niet meer kan. Totale lariekoek, zelf speel ik nog steeds graag een potje Civilization, die game heeft tot op de dag van vandaag een veilig plekje op mijn harde schijf. Ik liep in eerste instantie dan ook geheel niet warm voor RoN. Na de boel vlot te hebben geïnstalleerd begon ik aan de tutorial. Voor de beginner is dat zeker aan te raden, want veel acties vereisen vlug denken en handelen. Als je dan niet weet wat te doen gaat veel kostbare tijd verloren. Meteen viel me op dat het spel er redelijk uitziet, maar de specificaties voor die tijd niet bijzonder veeleisend waren. Dat is sowieso een pluspunt, ik liep begin deze eeuw vaak tegen te hoge systeemeisen aan, dus een spel waar dat geen issue is heeft mijn sympathie.
In RoN moet je jouw volk helpen ontwikkelen van eenvoudige boeren naar ultramoderne stedelingen. En passant is het ook nog leuk als je de concurrentie weet uit te schakelen. Steden zijn in dit spel belangrijker dan in menig andere RTS-game. Naast het beheer van je resources moet je ook het intellectueel niveau van je stad goed in de gaten houden. Om vooruit te komen in de wereld, en nieuwe dingen te ontdekken heb je een ontwikkeld volk nodig. Een universiteit bouwen is dus niet alleen slim, maar vooral broodnodig. Grote steden leveren een groot rijk op. Hoe groter je rijk, hoe meer mogelijkheden je hebt om je macht uit te breiden en je legers te vergoten. Oorlog voeren is ook een manier om aan kennis te komen. Je kunt natuurlijk alles volledig aan puin knallen, maar soms kan je door de inname van een stad ook nieuwe kennis en resources bemachtigen.
Conclusie:
Als ik dit zo opschrijf moet ik bekennen dat het inderdaad allemaal veel van Civilization weg heeft, maar het blijft uiteindelijk een RTS-game. Alleen is het beheer van je voorraden en de ontwikkeling van je economie in deze game minstens net zo belangrijk als de kracht van je legers. Bij bijvoorbeeld Praetorians was vooral je kennis van oorlogvoering belangrijk. Persoonlijk heb ik aan RoN meer lol aan beleefd dan aan menig andere game uit het genre; er is gewoon meer strategische en economische diepgang. De RTS-liefhebber die van wat meer van actie houdt kan beter Command & Conquer spelen, de ware strateeg heeft aan RoN een prima keuze.
Geef als eerste een reactie