Tender Loving Care (PC)

Mid 90’s namen de mogelijkheden die nieuwe media zoals de CD-rom (en later de DVD-rom) een vlucht. Ineens werden games gepimpt met FMV filmpjes. Door je tussen de de FMV filmpjes de illusie van een keuze te geven kregen we ineens enkele film-games die probeerden het predicaat interactief waar te maken. De Film Tender Loving Care is daar een voorbeeld van.

“Was Tender Loving Care de toekomst van gaming, of slechts een noviteit?”

Michael Overton en zijn vrouw Allison hebben het zwaar. Allison leeft al maanden in ontkenning nadat hun jonge dochtertje bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Ze is nagenoeg catatonisch en Michael roept samen met psychiater Dr. Turner (John Hurt) de hulp in van Katherine Randolph. Deze psychiatrisch verpleegkundige zal voor onbepaalde tijd bij de Overton’s intrekken om Allison van constante zorg te voorzien. Tot Michael’s verbazing blijkt Katherine een bloedmooie dame. Ook blijken haar methodes op zijn zachtst gezegd onorthodox. Michael voelt zich in groeiende mate ongemakkelijk met haar aanwezigheid. Maar Katherine lijkt tot Allison door te dringen, en Dr. Turner blijft vierkant achter haar staan…

Destijds kreeg deze game de nodige aandacht in mijn gameslijfblad Hoog Spel. Was Tender Loving Care de toekomst van gaming, of slechts een noviteit? Velen zagen dit als een soort springplank: interactieve films zouden de komende jaren wel eens de norm kunnen gaan worden. Inmiddels weten we dat dit wel mee is gevallen. Cutscenes in games zijn natuurlijk door de jaren heen zo geavanceerd geworden dat een spel als Mortal Kombat tegenwoordig ook een beetje aanvoelt als meedoen in een film. Maar echte interactie in een film zoals Tender Loving Care pretendeerde te zijn is niet bepaald mainstream geworden.

Bij het “interactieve” van dit spel kunnen we ook vraagtekens zetten. Tussen de scenes door beantwoorden we op verzoek van Dr. Turner een paar vragen. Deze variëren van onze interpretaties van wat we net gezien hebben tot enkele psychologische en persoonlijke vragen. De suggestie is dat de antwoorden die we geven het verloop van het verhaal en de uitkomst beïnvloeden. We zullen de makers maar op hun blauwe ogen moeten geloven. Nergens kreeg ik namelijk de indruk dat je een beetje invloed hebt. Het verhaal wordt wel steeds meer bizar. Het grote selling point was dat de game enkele pikante scenes zou bevatten. Ik kan u gerust stellen: die zitten er in. Of die voor u spannend genoeg zijn vraag ik me af.

Tussen de scenes door kan je alla the 7th Guest de diverse kamers in het huis bezoeken, dagboeken van de karakters lezen en extra achtergrond bij de karakters vinden. Sommige dingen worden in de film vooral gesuggereerd, maar het lezen van een dagboek kan je vermoedens over een karakter vaak bevestigen. Soms zorgen deze extra stukjes achtergrond ook voor suggestie, vermoedens en complottheorieën. Althans, dat was de bedoeling. Tender Loving Care is in de kern behoorlijk voorspelbaar, het is vooral het gedrag van de personages dat zorgt voor de meer bizarre kantjes.

Conclusie
Tsja, wat moet ik over deze game zeggen. Als film is het voorspelbaar en vermakelijk, en de koddige seksscenes zijn vooral grappig tussendoortje. Ik was vooral benieuwd of de game echt iets ging doen met al die vragen die ik tussendoor over de film en mijzelf beantwoordde. Eenmaal uitgespeeld had ik geen zin meer om nog eens helemaal overnieuw te beginnen en te kijken of ik door radicaal andere antwoorden ook een andere film te zien kreeg. Youtube biedt in dat geval een beetje uitkomst. Als bijzonderheid uit de jaren ’90 is het wel aardig om eens gezien te hebben, als spel is het allemaal zeer beperkt.