Sinds kort heb ik een Analogue Pocket. Een high-end moderne handheld console, gebaseerd op open fpga. Wat voor mij een unique selling point is: het systeem kan out of the box originele Gameboy cartridges kan afspelen. En met additionele adapters ook andere systemen zoals Sega Game Gear, Atari Lynx of Neo Geo Pocket Color. Toen ik het apparaat kreeg, heb ik mijn Gameboy verzameling er bij gepakt en ben ik mijn games opnieuw gaan spelen. Één van die games was Star Trek.
“Gelukkig beschikt de Enterprise over goede shields, dus je kunt wel wat hebben.”
Deze game had ik al als klein jongetje. Maar ik herinner me dat hij behoorlijk moeilijk was. De Analogue Pocket biedt ook de mogelijkheid van save states. Dus besloot ik om die game van vroeger nu eindelijk eens uit te gaan spelen. Ik kan zeggen, het heeft nog aardig wat tijd gekost. De game heeft telkens twee fases. In de eerste fase moet je met de Enterprise navigeren door het heelal. Er wordt een kaart voor je gegenereerd en je zult per kaart zo’n drie of vier keer door verschillende gebieden moeten navigeren. Er zijn verschillende gebieden. Er zijn asteroid fields, waarin je asteroids moet ontwijken, maar ook de aantrekkingskracht van planeten moet tegengaan. Er zijn amoebes, waar je maar langzaam door heen komt en er ook projectielen op je afkomen. Als laatste zijn er verschillende vijandelijke gebieden, waar je al vechtend tegen vijandelijke ruimteschepen het einde moet behalen. Onder aan het scherm zie je in een balk je voortgang. Lukt dit allemaal, kom je terecht bij een wereld.
En dan begint de tweede fase. Je wordt naar de oppervlakte van de planeet ‘gebeamed’. Daar verandert de game van een side scrolling shooter in een top down zoektocht. Op elke wereld zoek je naar vier onderdelen van een ‘doomsday weapon’. Uiteraard zit de wereld vol gevaren. Giftige planten, lokale hostiles, Klingon valstrikken en meer van dat soort zaken. Je hebt gelukkig een apparaatje dat wijst naar de locatie van de onderdelen, zodra je er een beetje in de buurt komt. Deze cyclus van sterrenkaart en wereld herhaald zich drie keer. Daarna wacht er nog een gevecht met de eindbaas, waarbij je gebruik maakt van het nieuwe wapen waar je alle onderdelen zojuist van hebt verzameld.
De werelden zijn over het algemeen goed te doen. Bij de tweede wereld is het wel even goed zoeken en zijn er veel obstakels. Maar hoewel dit de moeilijkste is, gaat dit je lukken. De sterrenkaart is een ander verhaal. De asteroid fields en amoebe zijn het beste te doen. De vijandelijke schepen zijn daarentegen ontzettend moeilijk. Bij beide heb je zo veel random ontmoetingen, dat het vrij moeilijk is om zonder schade het einde te halen. Gelukkig beschikt de Enterprise over goede shields, dus je kunt wel wat hebben. Maar bijvoorbeeld het level waarin je de Romulans tegen komt, heb ik nog nooit weten te halen. Voor mij niet te doen. Mijn advies: kies een route met zo veel mogelijk asteroid fields en amoebes. Dat biedt al uitdaging genoeg.
Wat ik wel kan waarderen in de game, is dat het afwisselt tussen twee stijlen. Van de side scrolling shmup naar top down gameplay. Wat ik minder kan waarderen is dat je weinig skills nodig lijkt te hebben. Tijdens de top down gameplay op de werelden, is het vooral het zoeken. Ook al kom je wel op drie verschillende werelden terecht, het werd voor mij snel saai. Het side scrolling gedeelte voelt vanaf de tweede cyclus vooral als een herhaling van zetten. Als je wéér door een asteroid field moet, dan denk je, heb ik dit niet al eerder gedaan? Het zou voor de game beter zijn geweest als je op elke sterrenkaart nieuwe uitdagingen tegen zou komen.
Conclusie:
Ik kan eerlijk zijn: ik zou de game nooit hebben uitgespeeld als dit niet een cartridge uit mijn jeugd was geweest. De game is vooral veel herhaling. Er zit geen leercurve in, je hebt niet het gevoel dat je verder komt in een game. Het leukste gedeelte vond ik nog de eindbaas, die wel anders was dan de rest van de game. Ik mis het feit dat de game zich ontwikkelt en je het gevoel kunt krijgen dat je progressie boekt. Hoewel de eindbaas je dat gevoel even geeft, was hij te makkelijk en wist ik hem in mijn derde poging te verslaan. Ik vind het alles behalve een top game, maar wellicht dat een echte Star Trek fan er meer uit kan halen.
Be the first to comment