Silent Hill 3 (PS2)

Sinds het enorme succes van de Resident Evil games ontstond er begin deze eeuw een ware rage: de survival horror game. Een andere succesvolle franchise in dit genre was Silent Hill. Toen Konami me ooit het derde deel uit de serie ter recensie stuurde wist ik nog niet wat ik er van moest denken. Het genre heeft me nooit erg getrokken, maar ik herinner me dat ik me er redelijk mee vermaakte. Onlangs besloot ik het weer eens te spelen. Het was ’s avonds, de gordijnen zaten dicht, de mayhem kon beginnen.

“De besturing van Silent Hill stond me vanaf het eerste begin absoluut tegen.”

In de film ‘Scream‘ legt een hoofdrolspeler uit dat de rondborstige blondjes in horrorfilms bijna altijd sterven. In Silent Hill heeft één van die blondjes (Heather) er kennelijk meer dan genoeg van. Niet verrast door alle gruwelijkheden die ze op haar weg vindt gaat ze dapper op onderzoek uit. De plaats van handeling voert ons van Heathers bizarre nachtmerries naar uitgestorven winkelcentra.

De sfeer van Silent Hill 3 is erg goed. Beeld en geluid zorgen voor een absoluut creepy atmosfeer, en dat zorgt ervoor dat zelfs de meest vriendelijke voorwerpen (pluche konijntjes) er nog naargeestig uitzien. Het spel begint in een uitgestorven en vervallen pretpark, en je hebt geen idee wat je er doet. Tijdens het afkammen van de omgeving springen op de raarste momenten smerige beesten tevoorschijn. Deze kan je onschadelijk proberen te maken met je zakmes (of andere voorwerpen die je onderweg oppikt).

De besturing van Silent Hill stond me vanaf het eerste begin absoluut tegen. Dit werd gelukkig gedeeltelijk opgelost door deze een tikje aan te passen (van 2D besturing naar 3D), maar het bleef wat behelpen. Het bewegen van je karakter word er door de ontzettend vervelende camerastandpunten niet echt makkelijker op. Soms wordt je totaal van voren aangevallen, en door de slechte camera zag je je tegenstander nooit komen.

Een ander probleem is het bevechten van je tegenstanders. Dat is vaak simpelweg onmogelijk. Je mes richt bijna niets uit tegen de duivelse creaturen, en kogels voor je pistool zijn schaars. Meestal komt het erop neer dat je maar gewoon moet gaan hollen. En dat is nou juist het probleem, want soms ben je dat eeuwige hollen een beetje moe, en wil je gewoon even een creatuur afmaken, zodat je rustig op onderzoek kan.

Conclusie:
Silent Hill 3 bied meer ren dan puzzel werk. Op zich zitten er best een paar puzzelonderdelen in het spel, maar meestal komt het er toch op neer dat je bezig bent met hollen, beesten ontwijken en zoeken naar een deur die niet op slot is (Nog nooit zoveel niet werkende sloten in een game gezien). Als dat je ding is, dan heb je aan Silent Hill 3 een prima game. Ook voor de mensen die vooral een enge game met schrikeffecten zoeken is Silent Hill 3 wellicht een aardige titel.