Begin deze eeuw kwam Soldier of Fortune (2000) op de markt. Nog zo’n controversiële game die zich bij Carmageddon en GTA2 in het rijtje van fijne lompheid mocht scharen. Ook dit spel kende in zijn genre ongekende grofheid en werd daardoor immens populair. Dit schreeuwde natuurlijk om een opvolger. En amper twee jaar later stampte men bij Raven Software dus deze sequel uit de grond. Is dit spel tegenwoordig (nu wel wat gewend zijn) nog de moeite waard?
“Of het de aan de graphics lag, de goede maps of de gore weet niemand, maar de multiplayer-optie in SoF2 was gewoon steengoed.”
De reden dat het eerste spel zo populair is geworden, is dus de voor die tijd ongekende hoeveelheid gore. Er was toen nog geen andere fps waarbij je zo vlot iemand het been, arm of hoofd af kon schieten. Het was zelfs mogelijk om iemands darmen uit z’n lijf te schieten. Het spel zelf blonk verder niet uit op gebied van gameplay of graphics. Maar voor een sequel lagen de zaken natuurlijk anders: men ad die gore nu wel gezien en wilde meer. Zo’n klusje leek aan Raven Soft wel besteed, zo waren ze ook verantwoordelijk voor het zeer goede Jedi Knight II.
Dit tweede deel was zeker een succes, Soldier of Fortune: Double Helix verkocht als een trein. Uiteraard lag er nogal wat druk op Raven Software, aangezien de verwachtingen van dit spel zeer hooggespannen waren. Grafisch gezien was SoF2 voor zijn tijd een topper. Vooral als je een high-end machine had staan dan deed het spel je af en toe versteld staan. Zo is er een level in de jungle waarin je je kunt verstoppen in hoog gras. Dit gras is 3D weergegeven en beweegt in de wind. Dit vergde erg veel van je computer. Tegenwoordig halen we hierover tijdens het spelen van PubG onze schouders op.
Met uitzondering van Jedi Knight II, die dankzij de lightsaber een heel andere manier van spelen heeft, is de gameplay van fps shooters de zelden echt vernieuwend. Voor SoF2 gold dit ook: mannetjes kun je vermoorden met verschillende wapens, verder lopen om een hoekje, leunen om te kijken of de kust veilig is: het bekende liedje. Dit is echter wel iets te kort door de bocht, aangezien je dit spel moeilijk uit kan spelen door zomaar naar je vijanden toe te rennen en ze in blinde woede te vermoorden. Nee, enig beleid is wel vereist in SoF2, het is van belang dat je niet teveel lawaai maakt, om dit in de gaten te houden heb je naast je health metertje ook een decibelmetertje.
In dit spel verdient de gore een aparte alinea in de recensie, en dat zegt eigenlijk al genoeg. Je kunt mensen met dodelijke precisie volledig aan stukken snijden of schieten. Zo kan je bijvoorbeeld een hele arm, alleen een onderarm of slechts een hand van een lichaam snijden of schieten. Ook de benen en het hoofd zijn op meerdere plekken kapot te schieten. De multiplayer werd destijds redelijk veel gespeeld op het internet. Dat is te begrijpen, want hoewel de multiplayer in SoF2 weinig meer bood dan de concurrentie destijds had deze een ongekende aantrekkingskracht. Of het de aan de graphics lag, de goede maps of de gore weet niemand, maar de multiplayer-optie in SoF2 was gewoon steengoed.
Conclusie
SoF2 was voor zijn tijd een goede game, niet meer, niet minder. Het spel biedt qua gameplay weinig nieuws, maar is degelijk. Er zitten weinig minpunten aan het spel maar ook weinig punten die het boven de andere first-person-shooters van zijn tijd verheft. De hedendaagse gamer die eens wil kijken naar een oudere genre titel zal de zaken als gore en een prima multiplayer niet direct meer als uitzonderlijk zien, SoF2 is in dat opzicht echt door de tijd ingehaald. Toch koester ik nog warme herinneringen aan deze titel.
Geef als eerste een reactie