Ik blijf nog even bij de moderne Commodore 64 games. Deze homecomputer was hét systeem van mijn jeugd, en op dit moment opnieuw weer springlevend door mijn zoektocht naar moderne games voor dit systeem. En als je een titelscherm ziet met een verwijzing naar het Twitter account van de maker, dan weet je dat je weer een moderne game te pakken hebt!
“Ik vind het concept net zo briljant als dat het frustrerend is.”
Dit keer speel ik Maze of Death. Een game uit december 2018. Ik vind het concept geweldig en ik kan mij geen enkele game herinneren die hetzelfde doet. Het is zowel simpel als moeilijk en ik ga je uiteraard uitleggen waarom. Maze of Death draait zoals de naam al doet vermoeden om een doolhof. En om doodgaan. Erg vaak doodgaan. Wanneer je een spel start, zie je namelijk vooral zwart op je scherm. Je ziet twee groene gebieden: Dat zijn de start van het doolhof en, elders op het scherm, de finish. De rest is volledig zwart. Het doolhof is er uiteraard wel, maar je ziet het niet. Nog niet. Je start met drie levens en vervolgens ga je proberen je weg te vinden. Maar alle muren van het doolhof zijn giftig. Zodra je een muur raakt, ben je af! De muur waar je tegen aan bent gelopen, verschijnt permanent op het scherm. Op de plek waar je sterft, ontstaat een grafsteen. Vervolgens heb je nog twee levens over. Je probeert je te herinneren welke route je hebt gelopen en kopieert deze. Zodra je bij de grafsteen bent aan beland, verdwijnt deze en heb je er weer een leven bij. Dit klinkt alsof je oneindig veel levens hebt, maar dat is dus niet zo. Maak je drie fouten, dan zijn er dus drie grafstenen zichtbaar en is het gewoon game over!
Ik vind het concept net zo briljant als dat het frustrerend is. Je begint met niks, maar langzaamaan ontstaan er routes. Doordat je weet waar je bent afgegaan weet je dat je daar een andere afslag moet nemen. Dus je begint weer bij het begin, zorgt dat je weer bij het vorige eindpunt bent aanbeland, en vervolgens probeer je een andere route. Onder in het scherm wordt aangegeven hoeveel mogelijkheden je hebt. Aan de start is dat 1, want je kunt uiteraard maar één kant op. In een gang is dat natuurlijk 2 en soms zie je een 3. In het laatste geval weet je dat je op een T-splitsing bent aanbeland. Het is eigenlijk een puzzle game, maar ook een geheugentraining. Het is een kwestie van trial and error, maar in de tussentijd moet je wel onthouden wat de veilige route is. En die is niet altijd even duidelijk te herleiden aan de muren die zijn ontstaan op de plekken waar je bent afgegaan. En afgaan zul je. Ontzettend vaak. Het frustrerende zit hem in het feit dat je telkens dezelfde route aflegt. Dat wordt uiteindelijk een lang verhaal, om vervolgens op het vorige eindstation aangekomen direct wéér af te gaan. Wat de game dan nog extra moeilijk maakt, is dat je soms per ongeluk afgaat op plekken waar dit niet nodig is. Door het systeem van levens verliezen en weer terug verdienen lijkt het alsof je eindeloos kunt doorspelen. Helaas maakte ik een paar domme fouten achter elkaar en was ik na drie kwartier spelen ineens game over. Grrr!
De graphics van de game zijn eenvoudig, maar dat past wel bij het spel. Het ontbreken van muziek vond ik in eerste instantie een gemis, maar gezien de gameplay zou muziek de game alleen maar nóg moeilijker maken. De game neemt weinig disk ruimte in beslag. Het is in alle opzichte een bescheiden, eenvoudig spelletje. Het gebrek aan replay value weegt voor mij zwaar.
Conclusie:
De game heeft zoals gezegd dus een hoog frustratiegehalte. Het telkens herhalen van je route om vervolgens maar één stapje verder te komen gaat op een gegeven moment frustreren. Desondanks wil je door blijven spelen: je moet en je zal dat eindpunt bereiken. Eigenlijk is het een soort primitief grindfest. In mijn eerste sessie is het me niet gelukt de finish te bereiken, dus ik zal de game zeker opnieuw opstarten. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat als het me eenmaal gelukt is, ik me afvraag of de game dan nog altijd interessant zal blijven. Het vraagt zowel een tijdsinvestering als een stukje gemoedsrust. De replay value zal dan ook niet heel erg hoog zijn. Het lijkt me wél een game waar je zo nu en dan eens naar terug grijpt. De wens om een doolhof helemaal uit te spelen wint het vooralsnog van het missen van de gemoedsrust. Ik moet en ik zal een doolhof finishen! Voorlopig zal er dan ook wel nog de nodige tijd in deze game gestopt gaan worden!
*: Dit waren de zwaarste 30 minuten van mijn leven, voor deze game is het game over.
**: Prima 30 minuten, maar daar zal het waarschijnlijk ook bij blijven.
***: Die 30 minuten zijn me goed bevallen, dat worden er nog wel meer.
****: Die 30 minuten vlogen voorbij, dit is een aanrader!
*****: Ik kon niet meer stoppen, die 30 minuten worden binnen no time 30 uur!
Be the first to comment