Soms kom je tussen je ouwe troep een spel tegen waarvan je nog vaag weet dat je het ooit speelde. Je kan je alleen echt niet meer voor de geest halen of het een beetje een toffe game was. Nightshade is zo’n titel die ergens op een diskette stond tussen een paar fijne Konami games. En als je als kleine titel tussen Konami games staat op een MSX diskette, dan ben je in de strijd om aandacht vrij kansloos. Ik besloot mijn geheugen weer eens op te frissen.
“In eerste instantie liep ik dus kansloos rond, opgefokt door de irritante muziek.”
Eerst even het verhaaltje: Tussen de zeeën van de zeven eilanden en de “paarse” bergen (ik kan ook niks aan de kleur doen) ligt een vallei. Ooit was dit gebied veilig en gastvrij, maar toen kwam de duisternis. Veel van de inwoners werden gedood en deze duisternis corrumpeerde de geesten van de overlevenden. Veel mensen zijn het gebied in getrokken (waarom je dat zou doen is een raadsel, maar dit is nou eenmaal het verhaal), en niemand keerde levend terug. Het is aan jou, de held, om licht in de duisternis te brengen.
Nightshade is een isometrisch weergegeven actie-avontuur. Mijn manneke werd ergens in een kamer gedropt en ik begon wat rond te lopen. Al snel doemen diverse monsters om me heen op. Vier treffers van zo’n monster, en je verliest één van je vijf levens. De opzwepende en irritant piepende muziek zorgde er al snel voor dat ik me enigszins opgefokt ging voelen, terwijl er eigenlijk niet heel veel aan de hand was. Je loopt wat rond, je pikt items, potions en wapens op, en je blijft zoeken naar het doel in dit spel. In die tijd weigerde ik als kind om handleidingen in te kijken, ik leerde wel al spelende. Wellicht nu toch maar eens even doen?
In eerste instantie liep ik dus kansloos rond, opgefokt door de irritante muziek. De kaart bestaat uit middeleeuws ogende gebouwen die zichtbaar zijn als je aan de buitenkant bent. Eenmaal binnen valt de buitenwereld weg en zie je alleen de kamer waar je je in bevindt. Er zijn vier bazen om te vernietigen (een gekke monnik, een skelet, een geest en de Grimreaper zelf), en je moet de juiste voorwerpen vinden om dit te doen. Toen me dat eenmaal duidelijk werd bleek dit spel al een stuk overzichtelijker.
Conclusie:
Het is soms een beetje puzzelen geblazen hoe je tegenstanders verslaat, maar verder is het een behoorlijk recht-toe-recht aan spel. Zeker voor zijn tijd, 1985, is dit grafisch heel behoorlijk te noemen. Jammer dat door de irritante muziek en de eentonigheid van de gameplay de wereld van dit spel nooit echt voor me gaat leven. Ik maak me ook sterk dat Nightshade, eenmaal uitgespeeld, niet vaak meer zal worden opgeladen. Leuk voor een keertje, maar er zijn zoveel betere games in dit genre, ook op de MSX.
Geef als eerste een reactie