Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 was shareware een populaire manier om je product aan de man te brengen. Eerst geef je een gratis voorproefje van je game weg, en als het naar meer smaakt, dan kan je het gehele product kopen. Apogee had via deze formule een kassucces met Wolfenstein 3D, en ik leerde Rise of the Triad ook eerst kennen als shareware titel. Ik vond het destijds wel aardig, maar het had niet dezelfde impact als zijn roemruchte voorganger. En toen speelde ik het volledige spel…
“De “Dog Mode” verandert je in een (je verzint het niet) hond, die in kleine ruimtes past.”
Een gestoorde megalomaan bedreigt de wereld, en HUNT (High-risk United Nations Taskforce) is eropuit gestuurd om uit te zoeken wat de snoodaard van plan is. Je team infiltreerde zijn geheimzinnige hoofdkwartier op een eiland… en toen ging alles goed mis. Je vervoermiddel ontplofte en van alle kanten lig je onder vuur. Je enige kans is het hoofdkwartier betreden, want buiten blijven garandeert slechts een zekere dood. Maar binnen blijken de plannen van de megalomaan nog gruwelijker dan je had durven dromen…
Rise of the Triad zou eerst de opvolger van Wolfenstein 3D worden. De werktitel: Wolfenstein 3D: Rise of the Triad. Toen dat product gecanceld werd gingen de makers verder met een wat verbeterde 3D-engine. De nieuwe naam: kortweg Rise of the Triad. Een jaar daarvoor was inmiddels ook Doom uitgekomen, en hierdoor werd deze game geplaatst onder de noemer Doom-kloon. Toch probeerde men ook wat unieke dingen toe te voegen. Alles ademt nog steeds de sfeer van Wolfenstein, maar er zijn meerdere verticale niveaus, zwevende platformen die als een soort trap fungeren, en springkussens die jou over lastige barrières helpen.
De game biedt veel wapens. Je begint met een pistool, maar later vind je een extra pistool zodat je John Woo-style rond kan schieten. Er is ook al snel een MP40-geweer tot je beschikking. Al deze wapens hebben onbeperkte munitie. Je kunt ook krachtigere wapens vinden; van een klassieke raketwerper tot vrij kolderieke zaken zoals een “drunk missle” werper of de “Excalibat“, een krachtige honkbalknuppel. Je kunt echter maar één zo’n sterk wapen tegelijk dragen en ze hebben beperkte munitie. Er zijn verder veel power-ups die je kunt oppikken. Ze hebben allemaal verschillende gekke effecten: bijvoorbeeld, “God Mode” maakt je onsterfelijk en stelt je in staat om geleide insta-death raketten af te vuren. De “Dog Mode” verandert je in een (je verzint het niet) hond, die in kleine ruimtes past. Verder is er een “Shrooms Mode“; alles gaat stralen met felle kleuren. Kennelijk hadden de makers het één en ander gebruikt tijdens het maken van dit spel.
Over het algemeen zijn je tegenstanders menselijk, en ze zijn uitgerust met verschillende wapens. Hun aanvallen kunnen behoorlijk gevarieerd zijn; sommigen van hen kunnen je wapens stelen, anderen schieten netten op je af waar je je weer uit moet wurmen. Behalve vijanden wordt je bedreigd door vlammenwerpers, rollende rotsblokken en verpletterende muren. In de multiplayer mode zijn verschillende spelvormen aanwezig waar we vandaag de dag niet van opkijken, maar destijds nog wel als leuk extraatje werden gezien.
Conclusie:
Een klassieker zoals Doom is dit zeker niet. De makers van Rise of the Triad combineren een overdreven hoeveelheid gore met flauwe grappen en grollen, en dat sloeg bij veel gamers wel aan. Het is niet dat de volledige versie van dit spel een must have was, maar als lekker en goedkoop tussendoortje was het best vermakelijk. Het probleem was dat er inmiddels ook games als Special Forces en Decent uit waren, en deze titels waren gewoon beter. Een redelijk spel dat zichzelf gelukkig niet al te serieus neemt.
Be the first to comment