Morgen is het alweer 24 jaar geleden dat CM97/98 op de markt kwam. Al sinds Soccer Boss op de Commodore 64 was ik gek van dit type spellen. Maar ik was op zoek naar die ene managementtitel die me het gevoel zou geven onderdeel van de bestaande voetbalwereld te zijn. De eerste Championship Manager gaf me een voorproefje, deel twee was een enorme stap voorwaarts, maar 97/98 zorgde ervoor dat mijn verslaving tot ongekende hoogtes steeg. In deze special 5 redenen waarom ik vol liefde en nostalgie op deze game terugkijk.
I love the 90’s: mijn tienertijd
Giggs, Beckham, Ronaldo, Bergkamp, Zidane… de jaren ’90 zit vol legendarische voetbalnamen, en ze speelden niet allemaal bij dezelfde club. Tegenwoordig lijkt de voetbalwereld nog maar uit een handvol dure clubs te bestaan die bijna alle goede spelers opkopen, maar in de jaren ’90 was de spreiding een stukje groter. Als ik aan CM9798 denk gaan mijn gedachten automatisch terug naar mijn oude slaapkamer in het ouderlijk huis. Terwijl ik de juiste spelers naar mijn club probeerde te halen luisterde ik naar de radio waar Radio 3 natuurlijk de nieuwste 90s hits uitzond, bladen als Hoog Spel, Power Unlimited en Mean Machine SEGA door mijn slaapkamer slingerden en de wereld zich nog niet gek maakte door overal op te reageren via Social Media. Good times…
Wisselen van land
Een geweldige nieuwe mogelijkheid in deze game was meerdere competities naast elkaar te spelen. Ik weet nog goed hoe ik een potje begon met Liverpool, en de Nederlandse, Italiaanse en Nederlandse competitie naast elkaar liet lopen. Na vijf seizoenen Liverpool (waar ik twee titels en 2 FA cups won) kwam er een uitdagende baan vrij: coach van het Italiaanse Parma worden. Ik maakte de overstap en bevond me ineens in een andere wereld. In Engeland had ik een sterke concurrentiestrijd gehad met Manchester United en Arsenal, we zaten achter dezelfde spelers aan, en ik had van Liverpool een sterke ploeg gemaakt. Maar nu moest ik de Italiaanse competitie leren kennen. Al snel bleek concurreren met AC Milan en Juventus te hoog gegrepen, en pas na twee seizoenen lukte me het om de ploeg naar mijn hand te zetten.
Cult-spelers
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen voorkeuren voor spelers in de Championship Manager reeks. In het eerste deel moest je altijd, no matter what, Ryan Giggs proberen te kopen. Later in CM97/98 werd Kim Källstrom een naam om op te letten, Bakayoko, Denilson en de latere FC Groningen ster Erik Nevland. Maar soms speelde ik met clubs waarvoor deze spelers te hoog gegrepen waren. Ik weet nog dat ik Telstar liet promoveren door twee perfecte aankopen: Radu Rebeja uit Moldavië en mijn IJslandse superspits Andri Sigþórsson, elk jaar goed voor meer dan 25 goals. Na twee seizoenen liet ik Telstar in de steek voor een avontuur bij Nottingham Forest. Andri ging voor een leuk bedrag mee, maar Radu kon dat stapje hoger helaas niet aan. De verslaving aan dit spel was inmiddels zodanig dat ik me echt aan spelers begon te hechten.
Mijn carrière voelt echt
Wat deze game zo tof maakte was dat ik me in een echte voetbalwereld leek te begeven. Ik begon ooit eens een potje met Fortuna Sittard, om vervolgens een flink aantal seizoenen later af te sluiten als trainer van AS Roma. Onderweg had ik nog een Nederlandse landstitel en beker opgepikt met Feyenoord, en een kort mislukt avontuur gehad met Arsenal. AS Roma bouwde ik op tot een geweldige ploeg waarmee ik drie keer de finale van de Champions League haalde. Het was fantastisch om lekker weg te dromen tijdens het spelen van dit spel, en nog leuker was het om te zien hoe jouw beslissingen invloed hadden op de toekomst van je club.
Mijn eigen database project
Bij deze editie van Championship Manager zat een editor waarmee je van alles kon instellen. Eerst veranderende ik simpele dingen zoals het startbedrag van mijn team, of ontwierp ik een zelfbedachte ploeg (London United, Forza Roma, FC Ommeland). Maar in 1999 ondernam ik een poging om een eigen database te maken. Ik pakte het veel te rigoureus aan: ik gooide alle bestaande spelers er uit en begon vervolgens ze allemaal één voor één er weer in te zetten. Meestal naar mijn beste vermogen. Alleen waren Ajax spelers op verrassende wijze ineens iets minder sterk. Ook had ik meer oog voor detail als het ging om de vaderlandse competitie. Nadat ik de Nederlandse competitie in zijn geheel had ingevoerd deed ik nog wel een poging om de grotere clubs uit de buitenlandse competities over te zetten. Maar dat was simpelweg te veel werk. De game was te groot geworden.
Be the first to comment