Splinter Cell was in 2002 een van de meest besproken titels voor Xbox. Nu stond de Tom Clancy reeks altijd wel enigszins garant voor realisme en leuke stealth missies, Splinter Cell moet het neusje van de zalm worden. SC is een third-person stealth game en werd destijds gezien als een serieuze aanval op Metal Gear Solid. Eens kijken of de game vandaag de dag nog steeds de moeite waard is.
“Het wordt dan ook gauw duidelijk dat die zogenaamde vijfde vrijheid als laatste redmiddel beschouwd mag worden.”
Het verhaal doet denken een het script van een slechte B-film, maar dat nemen we graag voor lief wanneer het schijfje in de zwarte kist verdwenen is. In SC kruip je namelijk in de huid van Sam Fisher, ex-CIA en ex- Navy SEAL, die wordt opgeroepen door de NSA (National Security Agency) om een team zwaar getrainde commando’s (Splinter Cell’s) te versterken die in het leven is geroepen om een Derde Wereldoorlog te voorkomen. Dit team wordt tot Third Echelon gedoopt en deze mannen hebben van de NSA de zogenaamde vijfde vrijheid verkregen. Deze vijfde vrijheid is te vergelijken met James Bond’s license to kill. Maar als je denkt daar gretig gebruik van te kunnen maken heb je het mis.
Wanneer je begint met SC moet je eerst een training doorwerken waarbij alle kunstjes van Sam beknopt aan bod komen. Wanneer je met de eerste missie aan de slag kan heb je dan ook een goede know-how van de controls en zit je er meteen goed in. Grafisch zit SC echt goed in elkaar; de omgeving is naar XBox normen zeer gedetailleerd en realistisch. Sam zelf oogt en beweegt ook zeer realistisch, wat echt bepalend is het realisme van het spel. De lichteffecten, die altijd aanwezig zijn in de omgeving, zijn een lust voor het oog. Daarnaast is de achtergrondmuziek erg sfeerbepalend en maakt de ervaring voor jou als speler vrijwel compleet.
In de missies is het hoofddoel het verzamelen van informatie en het is de bedoeling dat zo onopvallend mogelijk voor elkaar te krijgen. Het wordt dan ook gauw duidelijk dat die zogenaamde vijfde vrijheid als laatste redmiddel beschouwd mag worden. In SC is het de bedoeling je zoveel mogelijk in het donker te bewegen. Sam heeft namelijk de beschikking over een nachtkijker en om verder te komen in het spel moet je daar ook veel gebruik van maken. Door lampen en bewakingscamera’s kapot te schieten win je voor je zelf terrein en kun je ongezien jouw tegenstanders overmeesteren door ze van achteren te besluipen. Erg leuk en mooi gedaan is het schuifelen met je rug tegen de muur, dat jou in de schaduw haast onzichtbaar maakt voor een ander. Net als in Hitman is het zaak je slachtoffers op een plek neer te leggen waar ze niet gauw gevonden worden. Als het alarm te vaak afgaat, trekt de NSA namelijk de stekker eruit en is het Game Over.
Conclusie
Je hoeft geen Tom Clancy fan te zijn om SC te spelen. De paar schoonheidsfoutjes neem ik als Tom Clancy fan voor lief. SC bezit echt alle aspecten van een klassieker en verveelt me vandaag de dag nog steeds niet. De 9 missies bieden genoeg variatie om lekker door te blijven spelen. Als je kijkt naar de beginjaren van deze console, dan is Splinter Cell absoluut één van der betere titels die toen uitkwam.
Geef als eerste een reactie