Onder een Vergrootglas: Super Monaco GP

Eind jaren tachtig was ik helemaal into Formule 1 en racegames. Ik wou enorm graag een goede Formule 1 simulatie voor mijn Commodore 64 hebben. Super Monaco GP was de game die in de diverse bladen mijn aandacht trok, maar het duurde even (distributie van games was in die tijd, zeker in Drenthe, nogal matig) voor ik deze game eindelijk kon spelen. Door de jaren heen kwam de game na een Arcade variant op verschillende systemen uit. Wat was de beste versie?

ZXSpectrum
De Speccy versie heeft zoals verwacht een afwijkend kleurenpalet. Ik zat even heel vreemd te kijken naar het plaatje van die rondebord-dame. Een groen-blauwe kleur geeft haar een beetje de uitstraling van een grieperige she-hulk. De game zelf speelt een tikje schokkerig. Ben je daar eenmaal aan gewend, dan is het een heel behoorlijke Formule 1 game voor dit systeem.

Commodore 64
Sega werkte voor de homecomputer varianten samen met US Gold. Ik had deze game op een tape, en dat betekende vooral veel laadtijden. Terwijl je zit te wachten krijg je een voor Commodore bezitters welbekende lichtshow van kleuren. Dat destijds niet meer mensen een epileptische aanval kregen! Je kan uit drie transmissies kiezen, en dan is het racen geblazen. De game ziet er prima uit, maar wel een tikje grijs. De race scrolt vlot over het scherm, en destijds was dit ongeveer wat ik van een Commodore 64 racegame verwachte. Een prima conversie van de arcadevariant, maar ik mis een klein onsje meer, iets meer circuits bijvoorbeeld.

Atari ST
Mijn ervaring met de Atari ST is niet heel groot, maar deze game speelt heel vlot. Hier ook een beperkt aantal circuits: slechts vier. Ondanks de enkele ietwat blokkerige graphics en doffe geluiden kreeg ik wel een goed gevoel van snelheid, en dat is waar het racefans toch om te doen is. Sterker nog, voor de Atari vond ik dit één van de meer vloeiende racegames die er op dat moment beschikbaar waren.

Amiga
Als Commodore 64 bezitter was ik altijd jaloers op de grafische mogelijkheden van de Amiga. Op dat gebied stelt de game niet teleur, het racen ziet er prima uit, en de game ziet er snel uit. Nou heb ik deze game op heel veel systemen gespeeld, en wellicht vind ik dit één van de moeilijkste (op de Game Gear na). Je krijgt er iets meer circuits voor terug, voor je op Monaco mag racen dien je eerst drie andere races winnend af te sluiten. De moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat casual gamers wellicht snel zullen afhaken. Hierdoor geef ik in dit geval de voorkeur aan de Commodore 64 versie: iets vriendelijker voor de beginnende speler.

Game Gear
SEGA gaf de versies voor de eigen consoles een belangrijke extra optie: de Grand Prix. 16 verschillende circuits staan tot je beschikking. leuk zo’n kampioenschap, maar in de één speler modus heb ik nooit echt het gevoel tegen echte tegenstanders te rijden. De omgeving oogt kaal, en het kleine schermpje zorgde ervoor dat ik extreme reactiesnelheid moest aanspreken om de races tot een goed einde te brengen. Toen ik de game later op een groot scherm speelde via een emulator ging het beter. Maar als handheldgame vraagt men wel één en ander van je. Verder hier geen cockpitaanzicht, je kijkt vanachter de wagen over de baan. Met een verbindingskabeltje kan je hier ook tegen een medespeler racen.

Master System
Net als de Game Gear versie bezie je het circuit hier van achter de wagen. Het gaat hier niet om een echte Arcade conversie. Men heeft geprobeerd het spel aan te passen aan de mogelijkheden van de Master System. Ook hier de optie om met twee spelers te spelen, en daar haalde ik destijds wel de nodige lol uit. De besturing is behoorlijk pittig, en lijkt pas hanteerbaar zodra je de bochten een beetje uit het hoofd kent. De minste stuurfout of te late reactie kan je al de race kosten, en dat gaat wel frustreren.

Mega Drive
Dit is wellicht de versie die ik het meeste gespeeld heb. Qua graphics is het een vrij behoorlijke overzetting van de Arcade variant. De game speelt heel snel, dus ook hier is een hoge reactiesnelheid vereist. Wat leuk is aan de Grand Prix modus is dat je hier met een matige wagen begint. Maar door tegenstanders in snellere auto’s uit te dagen kan je een betere wagen veroveren. Dit zorgt ervoor dat ik ook echt het gevoel krijg tegen anderen te racen IPV naamloze poppetjes. De game stijgt door de Grand Prix modus boven een doorsnee arcade uit, en heeft hierdoor replay value.