Voetbalmanagement-spellen hebben altijd al mijn aandacht gehad. Of het nou om spelersmanagement ging zoals in Footballer of the Year, of clubmanagement zoals in Soccer Boss, ik kon me er uren in verliezen. Meer nog dan gewone voetbalspelletjes had ik bij managementspellen het gevoel echt even onderdeel te worden van de wereld van voetbal. Maar het was begin jaren ’90 dat mijn gamersleven (en persoonlijke leven) een grote liefde zou gaan ontmoeten…
“Goal for Man United! Volleyed past their keeper! Scored by R. Giggs!”
Ik zat in mijn eindexamenjaar HAVO toen ik in contact kwam met twee klasgenoten die helemaal vol waren van een voetbalspel. In dat spel kon je bijna iedereen van de Engelse Competitie kopen, en bovendien ook met meerdere spelers spelen. We maakten een afspraak voor een avondje doorhalen met deze game. Na even wat aanklooien met de kopieerbeveiliging (de versie de we speelden was natuurlijk een kopietje, sorry Domark) konden we beginnen. Ik moest even wennen. Natuurlijk was ik Commodore 64 graphics gewend, maar op een PC had ik iets meer verwacht. De presentatie van deze game is op zijn zachtst gezegd erg spartaans. Maar ik kon me ook uren vermaken met grafisch oninteressante games als Head Coach, dus ik gaf de game het voordeel van de twijfel.
Nadat we allemaal een club hadden gekozen (Liverpool, altijd Liverpool) gingen we aan de slag. Mijn vrienden kozen Manchester United en Arsenal. Er ontspon zich een wereld vol statistieken en lijsten van spelersnamen waarin zij duidelijk hun weg al konden vinden. Spelersnamen vlogen me om de oren. Ryan Giggs, een jong talent van Manchester United was de te kloppen speler die je moest hebben. Helaas wilde mijn medespeler die sowieso niet aan me verkopen. De spelerslijsten waren van het seizoen 1992-1993, dus ik kende wel wat namen en wist al snel een aantal prima spelers bij elkaar te voegen. Ik besloot lekker aanvallend te gaan spelen.
De wedstrijden waren grafisch ook nogal… beperkt. Je kon zien welke partij overheerste in de aanval, verdediging en op het middenveld. En verder vertelde een tekstbalkje onderin of er interessante dingen gebeurden op het veld. Maar de teksten waren vaak wel spannend… Spelers die alleen op de keeper afgingen, spelers die een niet te missen kans kregen… Mijn eerste potjes tegen Watford en Nottingham verliepen goed, maar toen moest ik tegen Manchester United. Giggs, Cantona en Co maakten in de eerste helft gehakt van me. Door tactisch te wisselen en te schuiven met mijn spelers (minder aanvallend) hield ik de schade beperkt… Terug naar de tekentafel dus.
In feite is deze game één grote spreadsheet van spelersstatistieken. Toen ik de game eenmaal thuis speelde kon ik werkelijk uren doorbrengen met het afstruinen van de spelerslijsten op zoek naar dat ene buitenkansje. Verder probeerde ik een trainersstaf samen te stellen die het beste uit mijn spelers zou halen. Hoewel het spelen met vrienden een leuke avond had opgeleverd was dit ook een spel waar ik me singleplayer helemaal in kon onderdompelen. Door het gebruik van echte spelersnamen en clubteams had ik het gevoel dat ik in de echte voetbalwereld meespeelde. Ik ervoer dat ik nagelbijtend zat mee te lezen als het wedstrijdverslag me melde dat een speler van de tegenstander mijn keeper probeerde te omzeilen. Ik kreeg het gevoel dat ik een band kreeg met de aankopen die ik deed, en verkocht spelers waar ik niets in zag genadeloos. Kreeg ik in het echte leven een hekel aan een club of speler, dan vertaalde zich dat vaak in mijn acties in de game. Ik zat er helemaal in.
Conclusie:
Recensies uit die tijd waren op zijn zachtst gezegd wisselend. De meeste negatievelingen baalden van de saaie graphics, de lijsten statistieken en vonden de wedstrijden saai. Maar de fans (en daar was ik er nu één van) waren helemaal wild van de enorme hoeveelheid data, en het gevoel dat je echt aan een team zat te bouwen. Statistiekenfreaks zoals ik hebben weinig problemen met mindere graphics, zolang het spelgedeelte maar in orde is. Championship Manager was het begin van een grote liefde die tegenwoordig voortduurt, ik koop elk jaar trouw de nieuwste versie van de opvolger Football Manager. Deel twee in de serie voerde dusdanig belangrijke verbeteringen door dat ik deze eerste game net niet de perfecte score geef, maar de herinneringen aan deze game zijn me uiterst dierbaar.
Be the first to comment