Het was tijdens een zomer in de jaren 80 dat mijn moeder met mijn zussen de hort op was, en ik met mijn vader naar kennissen ging. De zoon des huizes aldaar was in het bezit van een Commodore 64. Nadat ik al diep onder de indruk was van zijn voetbalspel viel mijn mond pas echt open bij het spelen van mijn tweede Commodore 64 titel ooit: Winter Games. Een spel met meerdere olympische sporten dat er voor die tijd behoorlijk realistisch uitzag.
“De game gaat echt shinen als je met meerdere spelers speelt.”
Na een openingsceremonie die je direct in de stemming brengt kom je in het hoofdmenu. Hier kan je kiezen tussen een toernooi opzet, losse onderdelen en oefenen. Ook is er de optie om de ceremonie nog eens te bekijken. Hoe leuk ik ‘m ook vond, dat lijkt me wel iets teveel van het goede. Je kan Winter Games met maximaal acht spelers spelen. Vervolgens nemen die het tegen elkaar op in onderdelen zoals skiën, schansspringen, biatlon, bobsleeën, schaatsen, kunstschaatsen, rodelen en freestyleskiën.
Elke speler kan zijn naam invoeren en vervolgens een land uitkiezen. In de jaren 80 was ik diep onder de indruk van het feit dat je de vervolgens naar de diverse volksliederen kon luisteren. Veel van deze mini-sportgames volgen het bekende stramien: heel snel de joystick heen en weer bewegen, sprongen timen, trucjes uitvoeren en hier en daar wat sturen. Ik speelde dit spel zo vaak dat ik meerdere joysticks naar de gallemiezen heb geholpen. Dat heel snel heen en weer raggen van mijn joysticks bleek toch schadelijker dan je denkt. Het kon erger: ik ken genoeg mensen die hun MSX toetsenborden kapot hebben geknald met Hyper Olympics.
Mijn favoriete onderdelen waren Schaatsen, Freestyleskiën en Schansspringen. Leuke onderdelen waar de bedoeling snel duidelijk is. Biatlon vond ik, ondanks dat je af en toe moest schieten, langdradig. Maar wat we echt even moeten bespreken is kunstschaatsen. Waar de meeste onderdelen redelijk duidelijk zijn duurde het me heel lang om de controls voor dit onderdeel in de vingers te krijgen. Lukt dat, dan blijft het een saai onderdeel dat veel te lang duurt. Gelukkig kon je bij een toernooiopzet onderdelen uitkiezen, dit onderdeel dumpte ik altijd meteen. Bobsleeën is vooral leuk omdat risico nemen je een beetje tijdsvoordeel oplevert, maar ook de kans op een crash groter maakt.
Conclusie:
Zonder kunstschaatsen is Winter Games een nagenoeg perfecte game. Het ziet er gelikt uit, er is genoeg variatie, en de aankleding van het spel is dik in orde. De muziekjes zijn een leuke extra, de geluidseffecten tijdens de game zijn ietwat minimaal. De game gaat echt shinen als je met meerdere spelers speelt. De lol die je hebt om elkaar soms met enkele tienden van secondes af te troeven of net een beetje meer punten te scoren is de reden dat ik deze game de perfect te score geef. Vergeet alleen dat kunstschaatsen.
Be the first to comment