Ja, dit is een retro-site, maar soms wil ik ook wel eens nieuwere games spelen. Laatst kwam ik erachter dat ik nog wat tegoed op mijn Steam-account had staan, en wilde ik eens iets anders proberen. Even geen voetbal, schieten of racen, maar iets alternatiefs. Ik hoorde uit verschillende hoeken dat de spelervaring van Florence iets was waar ik eens naar moest kijken. Deze game kwam in 2018 uit voor Android en Iphone, en op andere systemen begin 2020.
“De muziek en tekeningen creëren een mooie warme sfeer, dit is een spelomgeving waar je graag wil zijn.”
In dit interactieve plaatjesboek volgen we Florence Yeoh, een jonge meid die een tikje gevangen zit in de routine van haar leven. Ze heeft een saaie kantoorbaan, een overbezorgde moeder die teveel belt en weinig om echt gelukkig van te worden. Dat veranderd als ze op een dag straatmuzikant Krish ontmoet. De twee hebben een voor het genre noodzakelijke meetcute en vallen voor elkaar. Florence is niet alleen een spel over hun liefde, maar ook over hoe Florence haar routine doorbreekt en zichzelf weer weet terug te vinden.
Het spel verloopt vloeiend van hoofdstukje naar hoofstukje. We zien in stripvorm een deel van het verhaal, en via kleine interactieve minigames helpen we Florence steeds een beetje verder op weg. Dat kunnen simpele taken zijn als pizza eten of tandenpoetsen, maar ook de puzzelstukjes van een eerste date in elkaar laten passen of het altijd lastige kamer opruimen of ruimte vinden voor elkaars spullen als je gaat samenwonen. Spoiler alert! De liefde gaat in deze game niet over rozen, en soms voelde je als speler ook een beetje pijn of spijt als het niet ging zoals je wilde.
De muziek en tekeningen creëren een mooie warme sfeer, dit is een spelomgeving waar je graag wil zijn. Zowel op de lieve als de pijnlijke momenten voel je je betrokken bij het spel. Jammer genoeg had ik het gevoel dat het interactieve gedeelte wel wat meer invloed had mogen hebben. Je helpt het verhaal wel steeds een beetje op weg, maar je hebt eigenlijk weinig invloed op de uitkomst. De mini-games zijn er vooral om je een beetje in het verhaal te betrekken, maar niet om je je eigen keuzes te laten maken.
Conclusie
En na nog geen drie kwartier zat de ervaring er helemaal op. Het verhaal was klaar, over en uit. Je kan in principe natuurlijk nog een keer spelen, maar het verhaal zal er niet anders op worden. Is dat erg? Sommige mensen herlezen een stripboek of roman meerdere malen, en dus kan ik me voorstellen dat je van tijd tot tijd nog eens even dit verhaal erbij wil pakken. De tekenstijl en de muziek bevallen me enorm, maar voor een echte interactieve ervaring had ik graag een onsje meer invloed gehad. Maar voor mensen die iets anders willen van gamen dan schieten en rennen is dit wellicht een unieke ervaring.
Geef als eerste een reactie