Asterix (Game Boy)

De Game Boy betekende einde jaren ’80 een kleine revolutie. Niet langer bestond portable gaming uit eenvoudige LCD-spelletjes, je kon nu NES waardige spellen on the go spelen! Natuurlijk wilde ik er ook eentje. Na een zomer werken in een wasserette had ik genoeg geld om er eentje te kopen. Maar welk spel wilde ik erbij hebben? Mijn keuze viel op een welbekende Galliër…

“Astérix zit in zak en as. Obelix is verdwenen!”

Het jaar is 50 voor Christus. Gallië is volledig bezet door de Romeinen. Nou ja, bijna helemaal… Zoals we allemaal weten bleef een klein Gallisch dorp de bezetter trotseren. De dorpelingen hadden namelijk een druïde in hun midden die een machtige toverdrank kon maken. Na een slokje van deze drank werd je tijdelijk supersterk. Julius Caesar baalde als een stekker, want de dappere Galliërs maakten hem in Rome tot een mikpunt van spot. Hij laat dan ook geen kans voorbij gaan om het de dorpelingen lastig te maken. Ik groeide (net als vele anderen) op met de strips van Uderzo. Kan de game voldoen aan mijn verwachtingen?

Astérix zit in zak en as. Obelix is verdwenen! De Romeinen hebben hem gevangen genomen en zijn weinig goeds van plan met de beresterke vriend. In de strips is het best lastig om Obelix te verschalken, tenslotte is hij als kind in de toverdrank gevallen. Dat het de Romeinen in deze game wel lukt is ietwat… verrassend.  Maar goed, ik zet even mijn ongeloof opzij en ga mijn grote vriend redden. Astérix is ​​een platformgame waarin we het hele Romeinse rijk doorkruisen om te voorkomen dat Obelix voor de leeuwen zal worden gegooid. (Arme leeuwen)

Asterix heeft een olijk intro. Vrolijk knipogend nodigt hij me uit te gaan spelen. Vervolgens is er het gebruikelijke platformwerk. Romeinen die je moet slaan, zwijnen die je kan eten als power-up, bonusleveltje hier, afgrondje overspringen daar… hup klaar. Gebrek aan originaliteit hoeft geen probleem te zijn als de gameplay verder maar in orde is. Helaas heeft men hier en daar een steek laten vallen. De hitdetectie is af en toe wat twijfelachtig. Soms werd ik geraakt door iets terwijl ik zeker was dat ik nog een beetje ruimte had. Ook viel ik een paar keer dwars door een bewegend platform heen (okay, het was op het randje). De bediening is uiterst gevoelig. De minste aanraking van de toetsen is vaak al direct een stap te veel.

Conclusie
Voor Astérix voel ik een extra vorm van nostalgie omdat het mijn eerste Game Boy titel was. Maar helaas is de game verre van origineel, en speelt hij ook nog eens moeizaam. Met name in de latere levels, waar precisie en timing van levensbelang zijn, slaat de frustratie vaak ongenadig toe. Qua beeld en geluid is game verder prima verzorgd. Ook heeft de Game een lekker dramatisch “game over” schermpje met één van mijn favoriete Game Boy deuntjes. Maar of dat genoeg is voor jou om het spel aan te schaffen?