LJN is voor velen het mikpunt van spot als het op kwaliteit aankomt. Niet voor niets is de uitgever een running gag bij The Angry Video Game Nerd: zoveel licenties verpest met middelmatigheid en crappy gameplay. Toch is het best mogelijk om tussen al die troep een paar prima titels te vinden. Bij deze een lijst met (echt waar) zeven leuke games van LJN.
The Punisher (NES, 1990)
Frank Castle was altijd één van mijn favoriete Comic-karakters, en een rail-shooter lijkt dan ook een logische keuze. LJN heeft op de NES meerdere superhelden voorzien van slechte games. Ik baalde destijds van de onmogelijke Silver Surfer (zeer unfair qua gameplay) en het matige X-Men wat eigenlijk weinig met X-Men te maken had. Maar deze game begrijpt waar de Punisher goed in is: Schieten. En veel.
Bill & Ted’s Excellent Game Boy Adventure (Gameboy, 1991)
De NES versie met de avonturen van deze twee dudes is echt LJN werk: een toffe licentie verworden tot een saaie game waarbij spelen werk lijkt en de gameplay nooit goed uit de verf komt. Voor de Gameboy heeft men een soort simpele Donkey Kong variant gemaakt die behoorlijk goed speelbaar blijkt. Een prima titel destijds voor die lange ritten achterin de auto.
Alien 3 (NES, 1992)
De film was wellicht niet de beste uit de trilogie, maar deze game is zeker vermakelijk. Een soort hybride van Contra en Metroid met een lekker sfeertje dat me toch een flink aantal uurtjes zoet wist te houden. Ik las voor het eerst over deze game in een Nintendo fanclubblad en verwarde de SNES schermen met de NES. Zodra je daar overheen bent zie je in dat de NES versie prima verzorgd is.
The Incredible Crash Dummies (NES / SNES, 1994)
Als SEGA fanboy ken ik dit spel gek genoeg alleen op de SNES, en niet op de Mega Drive. De licentie zelf interesseerde me destijds geen moer, maar toch heb ik deze game in mijn studententijd best veel gespeeld. Het blijft leuk om te zien hoe jouw karakter ledematen blijft verliezen. De prima controls zijn ook een enorme plus. Een jaar later kwam de NES versie uit, ook een aanrader!
Spider-Man: Maximum Carnage (SNES / Mega Drive, 1994)
Deze beat ‘m up was gebaseerd op de gelijknamige comic, en volgt het verhaal met enkele prima cut-scenes. Als comicfan destijds was dit één van mijn favoriete comicgames naast X-Men II op de Mega Drive. De gameplay is wellicht soms wat repetitief doordat de doorsnee tegenstanders erg op elkaar lijken, maar verder ziet de game en prima uit en speelt hij ook nog vlot. Dat je met Venom en Spidey kan spelen is een mooie bonus. Wat wel mist is een multiplayer.
Wolverine: Adamantium Rage (SNES, 1994)
Eindelijk leek LJN het maken van comicgames in de vingers te hebben. Eerst Spider-Man, en nu deze Wolverine game. Het spel is behoorlijk pittig, en er zijn ook mensen die de game weinig origineel vinden. Ik geef toe, met wat tweaks was deze game ook een stuk beter geweest. Maar ben je een Wolverine-fan, en hou je wel van een uitdaging, dan kan je hier zeker eens naar kijken.
Spirit of Speed 1937 (Dreamcast, 2000)
Deze game werd uitgegeven onder de LJN vlag… vier jaar na de vorige titel. Eigenlijk had LJN er weinig mee te maken. Het is dus een beetje discutabel dat ik deze game toch op het lijstje plaats. Maar het logo staat er op… Een goed betaalbare racegame op de Dreamcast had in die tijd al snel mijn aandacht. Het is best vermakelijk om met de klassieke racemonsters over de wegen te scheuren en het spel ziet er behoorlijk uit. Er zijn betere racegames op de Dreamcast, maar ik vermaakte me er wel mee.
Geef als eerste een reactie