Filmlicenties waren begin jaren ’90 nog niet zo berucht als ze later zouden worden. Soms leverde een film nog best een leuke game op, zolang het maar niet werd gemaakt door LJN. Deze NES versie van de game werd geproduceerd door Ocean. Ik kende de Tv-serie via VPRO ochtendtelevisie, maar de film was helaas aan mij voorbij gegaan. Maar aangezien deze game zo’n beetje op elk systeem van die tijd uitkwam kon ik er eigenlijk niet omheen.
“Retro Gaming is soms een pittige ervaring omdat savegames destijds nog niet alomtegenwoordig waren.”
The Addams Family is een platformgame zoals er wel meer zijn. De speler neemt de rol aan van Gomez die op zoek gaat naar zijn vermiste familieleden. Om ze te vinden moet hij verschillende delen van het landhuis verkennen terwijl je al springende vijanden ontwijkt. In vergelijking met de andere versies van het spel is de NES variant meer puzzelgericht, wat betekent dat de speler sleutels moet vinden om toegang te krijgen tot bepaalde delen van het spel. Een ander groot verschil is dat deze versie niet puur side-scrolling is, de speler ziet altijd de hele kamer en het spel schakelt over naar een andere als de speler het scherm verlaat of een deur binnengaat.
Hoog Spel recensente Helen Balens was destijds niet heel blij met het spel. Ze omschreef de taak van Gizmo als het vinden van een amoebe in de stille zuidzee. Dat klinkt tamelijk onmogelijk. Het jammere van de recensie is dat ze verder niet echt omschreef of het spel verder goed speelbaar was. Het sfeertje waar de Addams Family om bekend staat is aanwezig, en de graphics zijn redelijk. De besturing valt me ook nog niet eens tegen. Maar al spelende bekruipt mij de vraag: waarom? Waarom zoek ik mijn familieleden? Waarom kan ik ze niet vinden? Ook de diverse puzzels hebben een hoog “waarom” gehalte. Door gewoon veel te proberen en te pielen kom je nog best een eind.
Conclusie
Retro Gaming is soms een pittige ervaring omdat savegames destijds nog niet alomtegenwoordig waren. Bij games zoals Sonic vond ik het geen probleem om overnieuw te beginnen. Maar deze game voelt af en toe zo frustrerend oneerlijk dat ik na drie keer een behoorlijk eind gekomen te zijn de pijp aan Maarten gaf. Te vaak ging ik random dood door iets waarvan ik niet had verwacht dat het me kon doden. Of ik had geen flauw idee meer wat ik moest doen. Of het voelde allemaal een beetje te veel als werk. Leuk om een keertje op te pikken, maar er zijn zoveel betere titels op de NES.
Geef als eerste een reactie