In mijn jeugd las ik als een malle de Biggles-boekjes van mijn stiefvader. Voor wie niet bekend is met deze jeugdheld: Biggles is een piloot die in beide wereldoorlogen gevaarlijke missies volbracht voor de Britste luchtmacht en naderhand voor de geheime dienst ging werken. Menig luchtgevecht werd uitgevochten tijdens zijn avonturen. Daarom zocht ik als jonge gamer vaak naar vliegtuigspelletjes die me hetzelfde gevoel zouden geven.
“Verbeten zat je dan weer achter de PC, deze keer zou je het absoluut voorzichtiger proberen aan te pakken.”
Het spel begint als je met je dubbeldekker opstijgt vanaf je thuisbasis. Vanaf hier moet de speler diverse doelen aanvallen zoals tanks en gebouwen. Opstijgen kan een behoorlijke uitdaging vormen voor nieuwkomers, je moet over genoeg snelheid beschikken om op te stijgen. Jouw vliegtuigje is uitgerust met een machinegeweer en een voorraad bommen. Die kunnen worden gebruikt om vijandelijke gebouwen te vernietigen en vijandelijke vliegtuigen neer te knallen. Onderin het scherm zie je terug hoe het staat met de resterende levens, brandstof, bommen en kogels. Ook is er een handig Defender achtig overzichtsscherm zodat je ziet wat er nog vernietigt dient te worden. Als je erin slaagt alle vijandelijke gebouwen te vernietigen, draait het vliegtuig en vlieg je het scherm uit.
Heb je eenmaal het opstijgen onder de knie, dan is Sopwith qua opzet een eenvoudig genoeg spelletje. Waarom had het dan toch zo’n enorme aantrekkingskracht op me? Het is allereerst een lekker knalfestijn. En het idee dat ik alla Biggles met een belangrijke oorlogsmissie bezig was sprak ook tot mijn verbeelding. Het gaf ook heerlijk wat voldoening als je jouw bom precies goed wist te timen en het doel wist te raken. Maar het zijn ook de kleine details zoals geraakt kunnen worden door de explosie als je te laag vliegt, of tijdens het neerstorten nog proberen je doel mee te nemen in jouw ondergang die deze game boven de gemiddelde schietspelletjes van die tijd wist te tillen.
Conclusie
Sopwith is qua beeld en geluid zeker geen hoogvlieger. Deze game moest het vooral hebben van dat “nog één leer proberen” gevoel dat je had als je weer eens was neergestort. Verbeten zat je dan weer achter de PC, deze keer zou je het absoluut voorzichtiger proberen aan te pakken. Maar wat Maverick in de film Top Gun al wist: zonder een beetje risico geen lol. En dus laat je je altijd weer verleiden tot halsbrekende toeren en onnodige capriolen. Sopwith is een klassieker uit de tijd dat ik het nog met een CGA PC moest doen, en ik was er gek op.
Geef als eerste een reactie