Destijds genoten van de films? Gelachen om de geweldige humor? Verlekkerd naar die prachtige dames lopen staren? Ik wel! En zoals dat wel vaker gaat met succesvolle games, was daar dan ook een spel met dezelfde titel. Film-games zijn door de geschiedenis van videogames heen echter maar matige titels gebleken. Lord of the Rings: The Two Towers kwam ook rond deze tijd uit en is op dat gebied een uitzondering. De film Charlie’s Angels heeft echter zeker de ingrediënten voor een leuke game.
“Ik vind dat als een recensent een game slecht vindt hij toch zijn best moet doen om iets positiefs te vinden.”
In deze game moeten de Angels een wel heel rare misdaad oplossen; iemand steelt beroemde monumenten over de hele wereld. Stonehenge, L’Arc de Triomphe en het Vrijheidsbeeld zijn niet veilig voor deze geheimzinnige schurken. Via vage logica besluiten de Angels een kijkje te gaan nemen in de haven. Volgens Bosley kunnen de Angels daar de eerste aanknopingspunten voor hun queeste vinden. Als detectivewerk zo simpel is, waarom doen er dan niet meer mensen aan mee? De Angels staan op hun post, het avontuur kan beginnen.
Nou ja, avontuur… we hebben hier gewoon te maken met een ouderwetse side scrolling beat ‘m up game. Het spel is op zich 3D, maar je pad ligt zo lineair vast dat je eigenlijk gewoon net als vroeger op de Mega Drive een beetje slaat en rechtdoor loopt. Nou kan ouderwetse gameplay best leuk zijn, maar dit is allemaal wel heel erg karig. Als je deze game bijvoorbeeld vergelijkt met Devil May Cry, dan vallen de schellen van je ogen. De programmeurs van Ubi-Soft hadden er kennelijk niet veel zin in, en dat is te zien ook. Ik besef best dat een game maken veel tijd kost, maar dit is echt wel heel makkelijk in elkaar geflanst.
De dames hebben allemaal ongeveer dezelfde vechtstijl, en qua special moves valt er ook weinig te beleven. Er is een soort bonusbalk, die volloopt als je combo’s aan het maken bent. Als de balk vol is, dan is het ‘Angel Time‘. Veel meer dan een slowmotion van wat je toch al aan het doen was houdt dit niet in. De tegenstanders zijn ook niet echt bijzonder te noemen. Wat havenarbeiders, gozers met ontbloot bovenlijf en een soort dienstmeisjes. Het allerergste is echter dat de humor die de films zo leuk maakt in deze game volledig afwezig blijkt.
Conclusie
Ik vind dat als een recensent een game slecht vindt hij toch zijn best moet doen om iets positiefs te vinden. Tenslotte blijft een recensie altijd de mening van één persoon. Als ik de game niet leuk vindt, dan kan dat ook aan mij liggen. Misschien zijn er elementen die een andere gamer wel kan waarderen. Helaas, ik heb er helaas weinig kunnen vinden. De graphics stammen uit een N64/PSX tijdperk, het geluid is eentonig en vervelend, de gameplay gewoon saai. Wil je een goede beat ‘m up spelen, haal dan je Mega Drive van zolder en speel een potje Streets of Rage.
Geef als eerste een reactie