Vroeger had ik niet heel veel geld te besteden aan games, dus als je iets kocht, dan investeerde je er tijd in. Ook al was de game niet helemaal wat je verwachtte, en wist je diep van binnen dat er veel betere games out there waren. James Bond: the Duel was zo’n titel. Het was één van de weinige keren dat ik een spel kocht voor meer dan 70 gulden, maar het ging dan ook om James Bond! Ik was gek van de films en moest en zou deze game hebben.
“Tot mijn verbazing dook hij zelfs op in een Youtube video van Watch Mojo over de slechtste Mega Drive games ooit.”
Het verhaal is net als de films uit de jaren 60 en 70 vrij simpel. Een professor is uit op werelddominantie. Gewapend met je bekende Walter PPK pistool en strak in het pak is het aan jou om diverse locaties te infiltreren, gijzelaars te bevrijden en items te verzamelen. Uiteindelijk activeer je nadat iedereen vrij is een bom en zorg je in een race tegen de klok dat je wegkomt. De bommen zijn soms erg strak getimed, dus er is geen tijd te verliezen.
Deze game is vooral een platformer waar je elk level een beetje op zoek moet naar voorwerpen en gijzelaars. De actie vindt plaats op een schip, een oerwoud, een ondergrondse mijn en een geheimzinnige basis zoals James Bond schurken die vroeger hadden. Onderweg kom je bekende tegenstanders tegen zoals Jaws en Oddjob. Hoewel je tegenstanders makkelijk kan doodschieten is het raadzaam spaarzaam om te gaan met je kogels. Bovendien kan het soms handig zijn je te verstoppen in een nis of deurpost en tegenstanders gewoon voorbij te laten lopen. Hoewel ik na een tijdje redelijk aan de besturing gewend was ging ik vaak op goedkope manieren dood. Springen zonder dat je zeker weet waarheen, tegenstanders die ineens in beeld komen en direct schieten… Een beetje goedkoop.
Hoewel de verhaallijn niet bijzonder te noemen was is dit de eerste keer dat een James Bond game niet rechtstreeks het verhaal van een film volgt. Het was tevens de laatste keer dat Timothy Dalton (de Bond van de jaren ’80) officieel te zien was als James Bond. De filmserie zou twee jaar later nieuw leven ingeblazen worden met Pierce Brosnan als de gentleman spion in Goldeneye. Ik vond Timothy Dalton altijd een beetje de onderschatte Bond. De laatste jaren lijkt er wat meer waardering voor zijn twee Bond-films. Helaas is dat met deze game niet het geval geweest. Tot mijn verbazing dook hij zelfs op in een Youtube video van Watch Mojo over de slechtste Mega Drive games ooit.
Conclusie:
Deze game is op alle drie de systemen redelijk hetzelfde. Het geluid is op de Mega Drive iets beter, maar dat mag geen naam hebben. Veel recensenten waren destijds maar lauwtjes over deze game. Ik erken dat de game verre van origineel is en de levels enorm op elkaar lijken. Maar als je eenmaal gewend bent aan de besturing en je vastbijt in de pittige moeilijkheidsgraad, dan krijg je er een vrij behoorlijke game voor terug. Destijds had ik maar een handvol Mega Drive spellen, en de uren die ik in deze game investeerde zijn me dierbaar. Ondanks het gebrek aan originaliteit toch vermakelijk.
Juist een sterk punt vind ik de audio. Althans de muziek. Fijne FM basloopjes met lekkere leads. Het nadeel van James Bond : The Duel is dat de game eigenlijk een memory marathon is. Het zo efficiënt mogelijk een level spelen is iets te snel merkbaar.