De Atari VCS 2600 was een prima spelcomputer aan het einde van de jaren ’70. Maar in de jaren ’80 kwam de concurrentie ongenadig hard op. Na de Videogame Crash van 1983 leken de tijden van de 2600 voorbij. Toch bleven sommige uitgevers games uitbrengen. Er was tenslotte nog een markt voor: miljoenen consoles werden nog steeds gebruikt door kinderen die niet in het gelukkige bezit van een NES waren. En hoewel de nieuwere games de mogelijkheden van de Atari allang voorbij waren ondernamen sommige programmeurs heroïsche pogingen het uiterste eruit te halen.
“De game kwam in 1988 uit, en toen was het systeem al behoorlijk op zijn retour: een jaar later zou de Mega Drive in de winkels liggen.”
Wie speelde er vroeger nou nooit een potje California Games? Het was één van de eerste PC-games die ik in huis had, en ook op de Commodore 64 en Mega Drive heb ik deze game er regelmatig bij gepakt. Het was pas jaren later dat ik er tot mijn verbijstering achterkwam dat er ook een Atari variant van bestaat, en dan bedoel ik niet de prijzenswaardige Lynx versie. Ik heb helaas nooit een cartridge van deze game te pakken gekregen, dus mijn ervaringen met deze game zijn puur op een emulator. Om deze game mogelijk te maken werd het geheugen behoorlijk gepimpt van 4k naar 16k.
De game begint met een trage versie van het bekende California Games muziekje. Ondanks dat valt de presentatie me behoorlijk mee. In deze game kunnen in totaal acht spelers het in vier events tegen elkaar opnemen. Hacky Sack (balletje hooghouden), BMX, skateboarden en surfen. De laatste drie onderdelen vond ik op de PC ook al tof, maar dat hooghouden kon volgens mij niemand bekoren. De PC versie had nog meer onderdelen, dus waarom niet dat hooghouden gedumpt voor bijvoorbeeld een potje frisbee? Het onderdeel ziet er grafisch knap uit, er is duidelijk werk in gaan zitten. Maar het blijft het sufste onderdeel van California Games.
Het Skateboard gedeelte is ook vrij behoorlijk gelukt. Hoewel de moeilijkere tricks erg lastig blijken was het zeker goed speelbaar. Het fietsgedeelte was behoorlijk pittig door de ridicuul hoge snelheden. De game is iets simpeler van opzet: 2D ipv pseudo 3D. Je maakt tempo, ontwijkt de hindernissen, en probeert tijdens je sprongen trucjes uit. Veilig landen lukte me vaker niet dan wel, maar ik had er toch behoorlijk was lol mee. Het surfgedeelte zorgde voor de nodige frustratie qua besturing. Ook hier is het zaak trucjes uit te voeren, maar ik verdween vaak binnen een paar seconden in de golven. Na een flink aantal potjes lukte me het wat punten te scoren. Het verbaasde me hoeveel mogelijkheden je daarvoor had, de Atari stond niet enorm bekend om zijn diepgang.
Conclusie:
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik prettig verrast was door deze variant. De game kwam in 1988 uit, en toen was het systeem al behoorlijk op zijn retour: een jaar later zou de Mega Drive in de winkels liggen. De programmeurs hadden wat extra geheugen om mee te werken, en ze halen het uiterste eruit. Het blijkt ook slim dat ze hier en daar de games niet middelmatig proberen om te zetten, maar echt aanpassen aan het systeem. Het BMX onderdeel is hier een goed voorbeeld van. California Games op de Atari was in 1988 natuurlijk niet meer opmerkelijk, maar dat de programmeurs dit eruit wisten te halen was wel knap wapenfeit.
Geef als eerste een reactie