Het was tijdens een dagje Ameland dat ik deze game voor het eerst speelde. In de plaatselijke arcadehal op Nes stonden een aantal jongeren dolenthousiast om deze kast. Het bleek om een vechtspel te gaan met realistisch ogende vechters en tonnen bloed. Nadat ik eindelijk aan de beurt was nam ik het op tegen de winnaar van het vorige potje: een arrogant jochie dat twee jaar jonger was. Arrogant met een reden: in nog geen minuut had zijn mannetje mijn krijger tot moes geslagen.
“Ik herinner me nog de consternatie toen mijn beste vriend en ik voor het eerst de animatie zagen van Sub Zero die een hoofd van zijn tegenstander trok.”
In Mortal Kombat doen enkele formidabele vechters mee aan een toernooi om de beste van hun generatie te worden. Ooit was dit een nobel toernooi georganiseerd door Shaolin monniken. Maar 500 jaar gelden werd het gecorrumpeerd door de Outworld tovenaar Shang Tsung. Als zijn kampioen Goro (een monster met vier armen) 10 toernooien achter elkaar weet te winnen, dan kunnen de legers van Outworld de aarde onderwerpen. Deze editie kan de tiende overwinning voor Goro betekenen, dus het is aan een handjevol aardse vechters om daar een stokje voor te steken. De vechters hebben echter allemaal ook hun eigen individuele redenen om mee te doen…
De sfeer zit er direct in als je de game opstart. Een oosters melodietje (dat ik tot op de dag van vandaag nog wel eens neurie) roept de juiste stemming op. De consoleversies van deze game zijn officieel uitgebracht zonder al het bloed van de arcadeversie. Maar op de Mega Drive komt tijdens de opening een “Code of Honor” scherm voorbij. Druk daar ABACABB, en je zal het bloed weer rijkelijk zien vloeien. Nintendo was er trots op dat zij het spel zonder bloed uitbrachten, tenslotte hadden ze daar nog normen en waarden. Nadat de verkoopcijfers van de Mega Drive versie best goed bleken paste Nintendo dit standpunt razendsnel aan voor Mortal Kombat II.
De diverse vechters hebben allemaal dezelfde trappen, slagen en uppercuts tot hun beschikking, en een paar speciale moves. Sub Zero kon mensen bevriezen, Scorpion gooit een harpoen, Johnny Cage slaat je hard in de ballen… etc, etc. Het unieke aan Street Fighter II was dat alle vechters een eigen vechtstijl leken te hebben, veel mensen voeren dit mede als reden aan waarom die game beter was. Ik vond destijds dat teveel potjes Street Fighter II eindigden in button-bashen, de controle over de vechters in MK is behoorlijk goed. Mortal Kombat is zeker een makkelijker game om in te stappen voor beginners. Nam ik het bij Street Fighter II op tegen een pro, dan had ik eigenlijk weinig kans.
Wat de game destijds beroemd en berucht maakte was natuurlijk al dat bloed en de deadmoves. Ik herinner nog de consternatie toen mijn beste vriend en ik voor het eerst de animatie zagen van Sub Zero die een hoofd van zijn tegenstander trok. Maar er was meer dat ons bezig hield. De makers waren zo slim geweest om tientallen geheimzinnigheden in deze game te verstoppen. Gedurende de game kregen we bijvoorbeeld kleine tips over een verborgen vechter genaamd Reptile. Al snel gingen er geruchten rond hoe je het tegen deze vechter kon opnemen. De geruchten rond verborgen vechters en mogelijkheden in Mortal Kombat waren soms nog vermakelijker dan de ware geheimen zelf.
Conclusie
Is Mortal Kombat een goede game? Natuurlijk! Toegegeven, bloed en deadmoves waren een deel van de aantrekkingskracht. Haal dat weg zoals op de Super Nintendo, en de game verliest wel iets van wat de game wezenlijk leuker maakt. Maar ik heb menig uurtje zitten in het vechten met vrienden, het uitspelen van de game met diverse karakters en het genieten van het duistere oosterse sfeertje dat de game oproept. Natuurlijk was deel II een enorme stap vooruit, maar de serie kreeg met deze game een goede start.
Geef als eerste een reactie