In de jaren ’90 speelde ik eigenlijk maar een strategiespel: Civilization. Natuurlijk had ik ergens Red Alert in de kast staan, maar de turn-based opzet van CIV en CIV2 paste beter bij mij. Toen leerde ik via een kennis Heroes of Might & Magic II kennen, een combi van strategie en fantasy elementen. Het was een spin-off van de Might & Magic RPG games. Nou was ik destijds niet enorm into RPG’s, maar een turn-based strategiespel waarin ook nog eens een interessante verhaallijn zat? Prima! Toen ik een paar jaar later ging samenwonen met mijn toenmalige vriendin ontdekte ik een CD-rom met daarop deel drie uit deze serie, en een verslaving was geboren.
“Iedereen die deze game speelt kent dat gevoel van “nog één beurt” wel. “
Het verhaal begint jaren na het einde van Heroes of Might and Magic II: Price of Loyalty. Catherine Ironfist, Koningin van Enroth, landt op de kusten van Erathia. Haar vader is dood, en wat ze aantreft is nog meer dood en verderf. Erathia is verwikkeld in een afschuwelijke oorlog, en Catherine’s begeleidende legers zijn niet sterk genoeg om daar een einde aan te maken. Met behulp van lokale legers, wezens en grondstoffen zal ze haar machtsbasis van de grond af moeten opbouwen om wraak te nemen op de verstoorders van de vrede.
Alles wat het spelen van deel twee zo leuk maakte zit ook weer in deel drie. Je verkent met een held en een leger de omgeving, gaat opzoek naar grondstoffen en units, probeert nieuwe vaardigheden te leren en bovenal ben je op zoek naar de vijand. Ondertussen bouw je verder aan je kasteel. Betere voorzieningen zorgen voor sterkere units, sterkere magie en vooral een betere verdediging mochten schurken je kasteel op de korrel nemen. Elke dag (1 spelbeurt) kan een je een aantal acties ondernemen, en aan het eind van de week komen er weer nieuwe grondstoffen en units bij. Allerhande verborgen artefacten kunnen, eenmaal gevonden, je held(in) voorzien van extra gaven.
Net als Civilization is een groot deel van het succes gebaseerd op een verslavingselement. Iedereen die deze game speelt kent dat gevoel van “nog één beurt” wel. Je hebt net de vijand in een hoekje gedreven, een spannend artefact ontdekt en ook nog eens de juiste units weten te verzamelen… Dat is toch geen moment om te saven en morgen verder te spelen? Menigmaal zat ik tot diep in de nacht vastgekluisterd aan mijn PC, totaal ondergedompeld in de heerlijke fantasywereld die New World Computing me voorschotelde.
En er is meer dan genoeg te doen. The Restoration of Erathia beschikt over 8 volledig verschillende steden met elk unieke wezens en vele daarvan kunnen worden geüpgraded. Ook nieuw zijn diverse oorlogsmachines, in totaal 122 artefacten, een flink gepimpte spreukenlijst, nieuwe en bewerkte kaartlocaties, en 7 campagnes voor één speler. Tevens zijn er enkele scenario’s die kunnen worden gespeeld tegen de AI of andere menselijke spelers. En daarna kwamen er ook nog eens legio uitbreidingen.
Conclusie:
Heroes of Might & Magic III is voor mij het hoogtepunt van de serie. Het pakte alles wat deel twee zo tof maakte, en verbeterde alleen waar nodig. Je ziet wel eens dat series gaan veranderen om het veranderen. De makers van deel drie wisten echter wat hun fans wilden en gaven ze vooral meer, groter, beter. De graphics zijn kleurrijk en prettig op het oog, en de interface is makkelijk en overzichtelijk. Ook nu nog ben ik vaak makkelijk te verleiden om weer wat avondjes in deze heerlijke game te steken. Absolute aanrader voor iedereen die van turn-based strategie met een fantasy-sausje zegt te houden!
Gouden tijden voor de turn based RPG games. Het fijne was dat je er niet zo’n supersnelle PC voor nodig had. Op een 486SX draaide de game ook gewoon fijn.
Echt een aangename tijdrover.