10 favoriete NES games herinneringen.

De NES is, ondanks het feit dat ik ‘m pas op latere leeftijd één kreeg, een belangrijk onderdeel van mijn gamesjeugd. Toen het systeem eind jaren ’80 onze kinderfantasieën domineerde was ik nog gelukkig met mijn Atari VCS 2600 en Commodore 64. Maar mijn beste vriend in het dorp kreeg een NES, en de eerste game die ik daarop speelde was Super Mario Bros. 2. En dat was toch wel even iets anders dan wat ik tot op dat moment gewend was. Regelmatig fietsten we op en neer naar de videotheek om iets nieuws uit te proberen. Waarschuwing, dit is geen lijst met de 10 beste NES games, maar meer een persoonlijke nostalgische trip down memory lane. De lijst staat ook niet in chronologische volgorde, maar op volgorde van wanneer ik ze leerde kennen.

Super Mario Bros. 2 (Nintendo, 1988)
Ik durf het niet met totale zekerheid te zeggen, maar ik denk dus dat dit de eerste NES game was waar ik langer dan tien minuten mee kon spelen. Tot op dat moment had ik wel eens een eerste level van het eerste deel gespeeld in een speelgoedwinkel. Maar toen mijn beste vriend er eentje kreeg kon ik eindelijk eens in alle rust een NES game ervaren. En alhoewel de game nu wordt gezien als een vreemde eend in de bijt blijft het een titel die warme nostalgische gevoelens bij me oproept. Deze platformer is eigenlijk een character-swap met de Japanse game Doki Doki Panic. Dit omdat men dacht dat de Japanse versie van Mario II (hier bekend als The Lost Levels) te moeilijk zou zijn voor westerse gamers. De kleuren, het muziekje en de speelbaarheid hebben voor altijd een warm plekje in mijn hart. En gelukkig geen princess in another castle…

North & South (Infogrames, 1989)
Games kopen was vroeger maar een dure aangelegenheid. Een nieuwe titel kostte je al gauw zo’n 100 gulden of meer. Daarom huurden we regelmatig een titel bij de lokale videotheek. Één van die titels was het simplistisch strategische spel North & South; een bewerking van de Blauwbloezen stripverhalen. In feite was dit een soort landje veroveren met minigames. Je kon alleen of tegen elkaar spelen en door legertjes te schuiven nam je het tegen elkaar op. Soms moest je treinen overvallen, kampementen aanvallen of elkaar treffen op het slagveld. De diepgang was niet enorm, maar wat hebben we hier veel lol uitgehaald.

The Flintstones: The Rescue of Dino & Hoppy (Taito, 1992)
Heel af en toe kocht mijn beste vriend wel een spel. Soms fietseten we naar Assen om onze zuurverdiende centjes uit te geven bij Bart Smit, V&D, Dynabyte, Dixons of Intertoys. Flintstones was weer zo’n platformspel waardoor ik als Commodore bezitter jaloers was op de NES. Het speelde soepel, het zag er kleurig uit, en ik had het gevoel dat ik de cartoonkarakters tenminste een beetje kon herkennen. Inmiddels stond mijn vriend op het punt de overstap naar de SNES te maken, en hij wilde zijn NES wel aan mij verkopen. De lol die ik had van Flintstones was bijna een reden om het te doen. Alleen hielden mijn ouders de koop tegen. De reden waarom werd me later duidelijk; ze hadden voor mijn verjaardag net een Mega Drive gekocht.

Kid Icarus (Nintendo, 1987)
Nintendo had natuurlijk een reputatie voor het uitbrengen van ontzettend moeilijke games. Kid Icarus was een platformspel dat ik meteen heel interessant vond, maar me ook tonnen aan frustratie opleverde. De game is namelijk behoorlijk moeilijk, althans, voor mij dan. Ik heb anderen een stuk soepeler door de levels zien vliegen. Het is niet direct de allermooiste NES game, maar het is wel een titel waar ik veel bloed, zweet en tranen in stak… en helaas zonder resultaat, ik heb de game nog steeds niet weten uit te spelen. Zal wel aan mij liggen. Kid Icarus heeft als franchise niet dezelfde status zoals Metroid, Zelda of Kirby, maar was toch bekend genoeg om in Smash Bros. op te duiken.

Mega Man II (Capcom, 1988)
Doe opdracht: zet de menu-muziek van Mega Man II hard aan, ga rustig zitten, en probeer GEEN zin te krijgen om deze game te gaan spelen. Exact, dat is gewoon onmogelijk. Mega Man staat op een hoog gebouw, haartjes wapperend in de wind, en de AWESOME muziek zorgt ervoor dat je direct wil gaan spelen. Verraderlijk, want je enthousiasme zorgt er waarschijnlijk direct voor dat je een paar keer doodgaat. Ook deze game is namelijk weer ontiegelijk moeilijk. Al vloekende en tierende heb ik menig potje het onderspit moeten delven, maar wat een game is dit zeg!

Bomberman II (Hudson Soft, 1991)
Mid jaren ’90 ronde ik mijn middelbare school af en vonden de eindexamenfeestjes niet plaats bij iemands ouders thuis, maar bij een paar klasgenoten die net bijelkaar op kamers woonden. In de huiskamer stond een (op dat moment al gedateerde) NES. Ik had inmiddels al kennisgemaakt met de PSX, maar het zien van een NES maakte bij velen iets los. Dankzij een multi-tap konden we met meerdere spelers tegelijk los met Dynablaster, want dat was de Europese titel van Bomberman II. En ondanks het feit dat de NES inmiddels al tamelijk retro was heb ik zelden zoveel lol gehad qua gamen met meerdere vrienden tegelijk. Elkaar opblazen, in de val lokken of net het vege lijf redden was zelden zo leuk.

Super Mario Bros. 3 (Nintendo, 1991)
Toen we klaar waren met Bomberman II besloot iemand dat we met zijn allen Super Mario Bros. 3 moesten gaan uitspelen. Iedereen speelde om en om een level. Dat werkte verbazend goed. Ondanks het feit dat het uitspelen niet helemaal lukte (er waren een paar zwakkere broeders in de groep) hebben we een enorme hoop lol gehad met deze game. Mario Bros. 3 was het logische eindpunt van de NES: alles leek eruit gehaald te worden om de NES bezitter de ultieme Mario ervaring te geven. Veel van de vindingen en verbeteringen van Mario Bros. 3 zagen we later terug in Super Mario World.

Little Nemo: The Dream Master (Capcom, 1990)
Toen ik op kamers woonde kocht ik bij een tweedehands zaak een oude NES, en deze game kreeg ik er voor vijf gulden bij. Het waren vijf welbestede guldentjes, want deze platformer heeft me menig avondje van mijn studie gehouden. Nemo, gebaseerd op een krantenstripverhaal uit de jaren begin 20e eeuw, is een jonge jongen uit Londen die terecht komt in het koninkrijk Slumberland, een fantasierijk vol vreemde wezens en dromerige locaties. Little Nemo is wel een spel dat gemengde gevoelens bij me oproept. Ik heb namelijk enorm veel tijd in deze game moeten steken omdat vaak te maken kreeg met cheap valstrikken en lullige manieren om dood te gaan. Die kennis neem je noodgedwongen mee naar een nieuw potje.

Excitebike (Nintendo, 1984)
Toen ik de NES mini op mijn verjaardag van mijn vriendin cadeau kreeg zag mijn leven er ietwat anders uit. Ik had inmiddels een kind, en de tweede was onderweg. De NES mini was voor mij niet alleen een schaamteloos retourtje jeugd, het was voor mijn zoontje de eerste kennismaking met games. Zijn favoriete spelletje was Excitebike. Het was net niet zijn eerste woordje, maar zeker zijn eerste gametitel die hij vol overgave uitsprak. Dit motorspelletje heb ik dus regelmatig met hem op schoot gespeeld. Een bijzondere ervaring om mijn jeugdherinneringen op deze manier aan hem door te geven.

Contra (Konami, 1987)
Ik heb op de Mario titels na verbazend weinig NES games uitgespeeld. Dankzij de NES-mini kan ik dan toch zeggen dat ik Contra heb weten te voltooien. Deze run ’n gun game staat bekend om zijn hoge moeilijkheidsgraad, dus daar ben ik best trots op. Toch past mij een behoorlijke hoeveelheid nederigheid. Op de gewone NES was me dit namelijk nooit gelukt. Omdat je op de NES-mini je voortgang kan opslaan is het toch een stuk makkelijker geworden. Desondanks voelde het toch als een mijlpaaltje. Wat deze game zo leuk maakt is de instinctieve speelbaarheid, de multiplayer en de intensieve regen van kogels over het hele scherm.