Door het succes van Street Fighter II en Mortal Kombat waren one on one beat ‘m ups een tijdje het genre in de wereld van videogames. Er kwamen diverse klonen op de markt, elk met hun eigen twist. Midden jaren ’90 zorgde SEGA met Virtua Fighter voor een belangrijke evolutie: vanaf nu moesten de gevechten in een soort pseudo 3d arena plaatsvinden zodat je in plaats van naar voor en naar achter hobbelen nu ook klappen kon ontwijken door opzij te stappen. Bij Sony wilde men niet achterblijven qua originele ideeën.
“Ik krijg direct een nostalgisch 90s gevoel als ik de commentaarstem hoor aankondigen wie het tegen elkaar opnemen.”
In Bloody Roar hebben sommige mensen een geheimzinnige unieke vaardigheid: ze kunnen een innerlijk beest oproepen. Zo hebben we bijvoorbeeld Yūgo Ōgami die in een wolf kan veranderen en een verklaring wil voor de geheimzinnige dood van zijn vader Yuji. Yuji had een vriend genaamd Alan Gadou die ook op zoek is naar antwoorden. Diep in hem huist een ware leeuw. Alle vechters hebben uiteraard hun eigen motivatie om mee te doen aan het toernooi, sommige goed en sommige slecht.
In tegenstelling tot andere beat ‘em ups had Bloody Roar volgens Sony een unieke twist. Met een druk op de knop verandert je personage in een beest met unieke kracht en skill-set tegenover de normale aanvallen van de personages. Elk personage heeft zijn/haar eigen beest om in te transformeren, en de meeste gevechten komen neer op hoe je deze transformatie in je voordeel gebruikt. Bloody Roar heeft een met Tekken vergelijkbare stijl en zag er voor zijn tijd fraai uit.
De vechtarena’s bestaan uit een binnengedeelte en een omliggende ring. De achtergronden zien er fraai uit maar zijn verder wel erg doorsnee. Het is geinig om mid gevecht ineens te veranderen in een groot beest en helemaal los te gaan op je tegenstander. Jammer genoeg zijn de meeste karakters ietwat saai. Anders dan bij genreleiders Street Fighter, Mortal Kombat en Tekken heb ik weinig met de personages waaruit ik kan kiezen. Hierdoor verliest Bloody Roar ietwat van zijn aantrekkingskracht.
Conclusie:
Als je een vechtspel met veel arcade-feel in huis wil halen, dan heb je aan Bloody Roar een goede. Ik krijg direct een nostalgisch 90s gevoel als ik de commentaarstem hoor aankondigen wie het tegen elkaar opnemen. Hoewel Sony zijn best heeft gedaan om origineel uit de hoek te komen zijn de achtergronden en karakters helaas duizend in een dozijn. Vormt dat geen bezwaar voor je, en wil je gewoon een lekker potje knokken, dan is Bloody Roar een bloody good time met wat vrienden.
Geef als eerste een reactie