3D vliegsimulaties waren in het 16bit tijdperk van consoles nog niet helemaal top. De graphics waren er nog niet helemaal klaar voor, en met name op de Mega Drive bleef het wat mij betreft behelpen. Een kennis van me raadde me zijn guilty pleasure Steel Talons aan. Het was even zoeken, maar uiteindelijk lukte het me vorig jaar deze game eindelijk eens te spelen. Vorige week speelde ik de game opnieuw voor deze review. Is dit de game die ik destijds in de 90s graag had willen spelen?
“Bij elk helikopterspelletje zit altijd direct de theme van de jaren 80 show Airwolf in mijn hoofd.”
Steel Talons probeert realistische helikoptergevechten te combineren met arcadeactie. Het gezichtspunt bevindt zich achter je helikopter, de achtergrond is een 3D-polygoonwereld van bergen, rivieren en woestijnen. Ergens moest ik een beetje aan een soort vroege 3D versie van Desert Strike denken. Er zijn in totaal 12 missies, die elk vereisen dat je doelen binnen de gestelde tijd vernietigt. Je kan vooraf ook enkele trainingsmissies ondergaan, en dat is zeker geen overbodige luxe. Je hebt een beperkt aantal raketten en een mitrailleur. Een kaart vertelt je waar je je in het level bevindt en waar de vijanden zijn. In contact komen met de grond, bergen of andere voertuigen is uiteraard schadelijk voor je helikopter. Duidelijk genoeg toch?
Bij elk helikopterspelletje zit altijd direct de theme van de jaren 80 show Airwolf in mijn hoofd. Lekker rondvliegen, blasten en vijanden naar de andere wereld helpen. Meer vraag ik niet. De beelden achterop het doosje maakten me niet direct enthousiast, maar in 1992 waren we nog niet zoveel gewend. Wie weet, als ik de game toen voor het eerst onder ogen had gekregen, had ik de graphics destijs meer kunnen waarderen. Al spelende werd het nog aanwezige enthousiasme met de minuut minder. De gameplay verloopt schokkerig en is niet bepaald een lust voor het oog. Toen ik deze game vorig jaar voor het eerst speelde was ik er na een half uur wel klaar mee, nu heb ik voor deze review mezelf gedwongen nog iets langer te proberen. Een hele opgave.
Conclusie
Gamen doe je mijn inziens voor je lol. Als ik Desert Strike speel heb ik lol. Natuurlijk is die game verre van een 3D simulatie, maar ik vermaak me rot met het behalen van de doelen die de levels me geven. Dat gevoel van vermaak heb ik geen moment als ik Steel Talons op de Mega Drive speel. De game ziet er wanstaltig uit, de frame-rate is dramatisch, en het geluid is zo irritant dat ik het na twee minuten wegdrukte. De nagel aan de doodskist is de besturing die het laatste beetje lol door de wc spoelde. Één van de minste Mega Drive titels in mijn collectie.
Geef als eerste een reactie