Midden jaren 80 was ik nog niet zo kritisch op voetbalspelletjes. Als ik een beetje balgevoel ervoer en redelijk kon overspelen, dan was ik dik tevreden. Op de Commodore 64 had je letterlijk dertig in een dozijn aan goedkope voetbalgames op cassettebandjes. Op de MSX kende ik er een stuk minder. De enige voetbalgames die ik hierop met enige regelmaat speelde waren te tellen op de vingers van één hand. Konami’s Soccer was toch wel zo’n beetje de standaard.
“De vrolijke muziek zorgt gelijk voor een lekker sfeertje.”
In dit voetbalspel kan je in feite niet zo heel veel verschillende dingen. Je kan kiezen tussen één of twee spelers. Als je tegen de computer speelt kan je een moeilijkheidsgraad instellen, en je kan nog de duur van de wedstrijd en de kleur van de shirtjes bepalen. Heel basic dus. De graphics en geluiden zijn zoals we van Konami op de MSX mogen verwachten: dik in orde. Alle mannetjes zijn een soort besnorde Mario-wannabe’s die parmantig en vol enthousiasme het veld betreden. Door het lijntje tussen hun shirts en broekjes lijkt het er wel verdacht op dat ze wat al te krappe kleren dragen. De vrolijke muziek zorgt gelijk voor een lekker sfeertje. Door deze opzet kreeg ik destijds een heerlijk arcade-voetbalgevoel.
Op het oog zijn alle potjes eigenlijk eenmalige oefenpotjes, er is geen competitie of toernooimogelijkheid. Toch accepteert men geen gelijkspel, in dat geval zijn het namelijk penalty’s die de doorslag moeten geven. Het spel speelt vrij behoorlijk, en soms slaag ik er in met een splijtende pass een kansrijke aanval op te zetten. Verder kan je een sliding inzetten, zijn er corners, doeltrappen en moet je soms ingooien. Dit klinkt allemaal vrij logisch, maar destijds was dat toch een uitzondering. Als je er in slaagt te scoren gaan jouw mannetjes door het lint en reppen ze zich al juichend en springend weer naar hun eigen helft.
Conclusie
Het spel heeft een paar kleine nadeeltjes. Soms zijn er teveel mannetjes tegelijk op het scherm en beginnen ze irritant te flikkeren. Ook als meerdere ventjes te dicht op elkaar staan doen zich allerhande grafische foutjes voor. Gelukkig zijn deze zaken niet zo overheersend dat ze het spelplezier al te zeer beïnvloeden. De besturing is soms wat stug, maar het speelt verder goed genoeg om af en toe even een potje tussendoor te willen spelen. Haalt deze titel het in mijn persoonlijke top 10 lijstje van 80’s voetbalgames? Dat denk ik net niet. Maar het is zeker vermakelijk genoeg om eens gezien te hebben.
Be the first to comment