Er zijn van die games die door de jaren heen wellicht door het grote publiek zijn vergeten, maar voor mij een soort mythische status hebben gekregen. In 1985 brachten Interplay en EA Tales of the Unknown: Volume I – The Bard’s Tale uit. Een RPG dat uiteindelijk op bijna alle systemen van zijn tijd zou uitkomen en het genre hielp om grafisch en inhoudelijk weer een transitie te ondergaan. Zoals we van EA in tijd mochten verwachten kwam het spel met een prachtige boxart in de winkel te liggen, maar er waren meer redenen dan de verpakking alleen om deze RPG te spelen.
“Verschillende kerkers moeten uiteraard worden doorgeploegd voordat de speler zijn queeste kan voltooien.”
Het kleine plattelandsstadje Skara Brae stond bekend om zijn rust en vrede, totdat de kwaadaardige tovenaar Mangar the Dark ten tonele verscheen. Monsters vielen de stad binnen en terroriseerden de inwoners. Mangar vervloekte het plaatsje met de Eeuwige Winter spreuk: Skara Brae bleef zo onbereikbaar voor alle mogelijke hulp van buitenaf. Soldaten die de taak hadden om de stad te beschermen waren binnen één nacht van de aardbodem verdwenen. Alleen een groep dappere avonturiers kan Skara Brae redden en Mangar verslaan.
The Bard’s Tale is een fantasy role-playing game vergelijkbaar met Wizardry games, maar het had ook iets unieks voor die tijd. Een first-person mini-scherm met pseudo-3D doolhofachtige omgevingen gecombineerd met turn-based gevechten tegen willekeurig verschijnende vijanden. In tegenstelling tot vroege Wizardry–games kan hier de stad fysiek worden verkend en zijn delen van een grotere map ook toegankelijk. Verschillende kerkers moeten uiteraard worden doorgeploegd voordat de speler zijn queeste kan voltooien.
Zes karakterklassen zijn beschikbaar: Bard, Hunter, Monk, Paladin, Rogue, Warrior, Magician en Conjurer. De laatste twee kunnen gedurende het spel een level krachtiger worden wanneer tijdens het spelen aan specifieke voorwaarden wordt voldaan. De bard speelt een speciale rol; met magische liedjes die de prestaties van de groep tijdens gevechten verbeteren en die nodig zijn om enkele puzzels van het spel op te lossen. Aanvankelijk irriteerde ik me aan al die random gevechten, maar naarmate het spel vorderde kwam ik er steeds meer in te zitten.
Conclusie:
Ik heb deze game voor drie systemen gespeeld, het eerst op de Commodore 64. Later speelde ik deze game ook op een PC en Mac. De enige versie die me eigenlijk tegenviel was de NES versie, die bespreek ik nog wel eens apart. Het was de romantische middeleeuwse fantasy-sfeer die me in het spel aantrok. Mijn enige minpuntje is eigenlijk dat het van de gemiddelde speler wel even wat doorzettingsvermogen in het begin van het spel vraagt. Maar als je de menustructuur eenmaal doorhebt, en je ziet in dat er meer te doen is dan alleen maar random vechten, dan is dit een zeer onderhoudende game die je een keer gespeeld moet hebben.
Be the first to comment