Iemand een idee wie Ivan ‘Ironman’ Stewart is? Ik had eind jaren ’80 geen flauw idee, en ook nu kan ik niet zeggen dat ik veel van de goede man heb vernomen. Het enige waarom de naam direct een belletje doet rinkelen is dat zijn naam is verbonden was aan de Off Road games waar de commodore magazines die ik destijds las vol mee stonden. Het duurde echter even voor ik (op niet geheel legale wijze) aan een versie van dit spel voor mijn Commodore kon komen.
“De Commodore versie begint met een pompend muziekje dat er in elk geval voor zorgt dat ik er vreselijk veel zin in krijg.”
Via de immer lange wachttijden van een cassettebandje betrad ik drie jaar naar release eindelijk de wereld van off-road racen. Elke race nemen 4 voertuigen tegen elkaar op. Plaats van handeling: een reeks modderpoelen en crossbanen. Roem, glorie en in bikini geklede vrouwen wachten op je bij een overwinning. Destijds als tiener was dat meer dan genoeg motivatie. Maar winnen is ook om andere redenen belangrijk. Succesvolle races brengen meer geld in het laatje. Die centen zijn broodnodig, want hiermee kan je je wagen verbeteren. Topsnelheid, grip en acceleratie kunnen worden uitgebreid, en je kan je zelf voorzien van Nitro-boosts. Je kan deze game prima in je eentje spelen, maar met medespelers is het natuurlijk een stuk leuker.
Dit type racegames was destijds heel erg populair. Op de C64 speelde ik al Indy Heat, en ook Rock ’n Roll Racing op de SNES is een game waar je me voor kan wakker maken. Zoals veel games in die tijd begon deze game in de arcade om vervolgens zo’n beetje op elk systeem uit te komen, met wisselend succes. De Commodore versie begint met een pompend muziekje dat er in elk geval voor zorgt dat ik er vreselijk veel zin in krijg. Mijn eerste indruk is vrij behoorlijk. Natuurlijk was de Commodore niet in staat tot arcade-kwaliteit, maar de wagens zijn goed te onderscheiden en de tracks zijn duidelijk weergegeven.
En dan het spelen. Zoals altijd bij deze games moet ik even wennen aan de besturing. Met name op chaotische momenten als het erg druk is en je net een lastige bocht gemaakt hebt kan het allemaal wat tegennatuurlijk aanvoelen. Een gevolg van het perspectief (schuin van boven op de baan). Sommige weggetjes zijn smal, en alle botsende wagentjes zorgen niet zelden voor chaos. Dat was in de arcade deel van de lol, maar op de Commodore in eerste instantie ook een veroorzaker van frustratie. De aanvankelijk redelijke graphics hebben helaas soms wat last van glitches, niet zelden gingen de boarding en de wagens in elkaar over. Toen ik de besturing eenmaal in de vingers had werd het allemaal gelukkig een stuk leuker. Zeker als ik met een medespeler aan het gamen was.
Conclusie:
Is deze versie van Off-Road ook daadwerkelijk een goede game? Het blijkt een waar gevecht tussen nostalgie en realiteit. Destijds moest ik schoorvoetend toegeven dat de NES, PC en Mega Drive betere en vooral mooiere games hadden. Als er eindelijk eens een bekende titel in mijn bezit kwam, dan had dat voor mij extra waarde: de Commodore was nog even relevant! De eerlijkheid gebied me te zeggen dat het vergelijkbare Indy Heat net iets vlotter speelt. Maar zoek je een leuke racegame voor jou en een goede vriend, dan valt er best wel wat lol uit Off Road te halen. Ook al heb ik nog steeds geen idee wie Ivan nou eigenlijk is.
Be the first to comment