Ik was dan wel de bezitter van een C64, deze klassieker leerde ik kennen op de ZXSpectrum. Ik wilde deze game dan ook dolgraag hebben voor mijn Commodore, maar het is me nooit gelukt. Winkels waren in die tijd nog niet zo scheutig met het verkopen van software, en ik kende niemand waarvan ik het spel kon kopiëren. Pas jaren later kreeg ik de kans om deze game op een Commodore 64 te spelen… Maar ik was toe meer geïnteresseerd in Bully op de PS2. Wat maakte Skool Daze destijds nou zo’n klassieker?
“Skool Daze is zo’n game die ook tof is als je niet speelt om te winnen.”
In Skool Daze ben jij Eric, een typische schooljongen met helaas een wat tegenvallend rapport. Zo tegenvallend dat je liever niet hebt dat je ouders dit te zien zullen krijgen. Dit betekent dat je je rapport uit de kluis van de directeur moet halen. Dit kan door elk stukje van de toegangscode van de leraren te krijgen met behulp van je betrouwbare katapult. De vier docenten zijn Mr. Wacker (de directeur), Mr. Rockitt (leraar natuurkunde), Mr. Withit (leraar aardrijkskunde) en Mr. Creak (de geschiedenisdocent). Behalve Eric lopen er ook nog drie andere leerlingen rond: Boy Wander, Angelface (een etterbak) en Einstein (de slimmerik). De speler heeft de mogelijkheid om de karakters een andere naam te geven voordat het spel begint. Dat verhoogt natuurlijk het idee dat je op je eigen school lol aan het trappen bent.
De graphics vallen meteen op, die waren erg goed voor hun tijd. De karakters zijn herkenbaar en verschillend genoeg. Als Eric buiten de klas wordt betrapt of zich anderszins misdraagt, achtervolgen docenten hem en kan je strafwerk verwachten. Als je 10.000 of meer regels hebt gekregen eindigt het spel met Eric’s schorsing… Eric kan overigens zeer oneerlijk strafregels krijgen voor dingen die niet zijn schuld zijn, zoals liggen of zitten op de grond terwijl hij in feite is neergeslagen, of het dichtst in de buurt zijn van een leraar die net is geraakt door een projectiel. De docent gaat dan niet opzoek naar de ware schuldige, maar geeft jou gewoon straf. Een deel van de uitdaging van het spel is dus om te voorkomen dat de andere leerlingen Eric in de problemen brengen.
Conclusie:
Deze game is een heerlijk stereotype voorstelling van hoe het was om in de jaren ’80 naar de middelbare school te gaan. Docenten zijn streng en snappen kinderen niet, andere kinderen zijn soms eerder een gevaar en jongeren zijn vooral bezig met cool zijn. Het vernoemen van de karakters maakte dat ik nog een onsje meer in deze game kwam te zitten. Dat is wel nodig ook, want er gebeurd veel tegelijk op het scherm, en je hebt al je aandacht nodig. Het voelt ook wel aan als een heel vroege variant van een sandbox game door kleine details. Je kan lekker even het bord bekladden, rottigheid uithalen die niet noodzakelijk is, maar wel leuk… Skool Daze is zo’n game die ook tof is als je niet speelt om te winnen.
Geef als eerste een reactie