Via een goede vriend maakte ik in 1990 kennis met de Game Boy. En hoewel ik direct helemaal fan was kwam ik er ook achter dat sommige games oprecht pittig waren. “Nintendo Hard” was een term die niet voor niets in die periode ontstond. En er zijn weinig Game Boy games waar ik zoveel frustratie, passie en fanatisme ingepompte als bij Mercenary Force.
“De effecten zijn per personage verschillend, maar kunnen effectief worden ingezet.”
Mercenary Force is een 2D Scrolling shooter die zich afspeelt in de Japanse Edo-periode en geïnspireerd is door de Japanse geschiedenis en mythologie. Wanneer Japan wordt binnengevallen door de handlangers van een duistere heerser gaat de shogun op zoek naar de beste krijgers van het land om de vijand te bestrijden. Spelers beginnen met 5000 yen beginnen met het inhuren van hun huurlingen. Het team heeft vier plekken en er kan worden gerekruteerd uit vijf verschillende personagetypes (dienaar, ninja, monnik, samoerai en mysticus) Alle combinaties zijn mogelijk, inclusief meer dan één van elk personage. De personages verschillen in huurprijs, startgezondheid, wapens (aantal projectielen, snelheid en richting) en hun speciale aanval.
De game bestaat uit zes levels, gezien vanuit een zijaanzicht, waarbij het scherm automatisch naar rechts scrolt. De huurlingen moeten hordes vijanden neerschieten om naar het volgende level te gaan, inclusief verschillende bazen. De huurlingen kunnen hun formatie veranderen: een verticale lijn, een ruitvorm, een vierkante vorm en een soort pijlpuntformatie. Het is ook mogelijk om degene die voorop gaat in de strijd te wisselen, en dat geeft de speler verschillende tactische opties. De hitpoints van elk teamlid worden afzonderlijk bijgehouden, dus als er één het loodje legt kunnen de overgeblevenen strijders verder knokken. Naast hun standaardwapen heeft elk personage ook een speciale kamikazeaanval, die wordt geactiveerd door beide knoppen tegelijkertijd in te drukken. De effecten zijn per personage verschillend, maar kunnen effectief worden ingezet.
Gedode vijanden laten muntjes van 10 yen vallen die na korte tijd verdwijnen als ze niet worden opgepakt. De geldreserve wordt op verschillende manieren gebruikt: tussen de fasen door kunnen nieuwe rekruten worden ingehuurd om gevallen strijders te vervangen. Er zijn ook verschillende gebouwen in de niveaus die het mogelijk maken om geld uit te geven. Cafés bieden verschillende items die de gezondheid herstellen of verbeteren en, in sommige levels, het niveau van de teamleider kunnen veranderen. Er is een waarzegger in een tempel die het mogelijk maakt om een verborgen personage te rekruteren, en de mogelijkheid om gevallen kameraden op te wekken bij een daibutsu. Alleen tempels kosten geen geld en bieden gratis genezing.
Conclusie
De game ziet er voor Game Boy normen fraai uit, en speelt lekker. Het is af en toe vrij hectisch wat er allemaal op het scherm te zien is. Dat maakt het soms heel lastig om de juiste tactische keuzes te maken. Vaak kom ik in het nauw en bedenk ik pas na mijn onfortuinlijke einde wat ik beter had kunnen doen. Frustrerend, maar ook weer een motivator om het nog eens te proberen. De setting in het feodale japan en de combinatie van geschiedenis en een vleugje fantasy bevielen me enorm. Mercenary Force is wat mij betreft een absolute aanrader, maar wel voor de gamer die in het bezit is van een flinke dosis doorzettingsvermogen.
Dit spel straalt “lekker een relaxte tactische shoot-em-up” uit, maar in werkelijkheid wordt je keer op keer in elkaar getimmert door Mercenary Force. Doodgaan is altijd je eigen fout. Dat maakt het dat je keer op keer terugkomt voor nóg een portie klappen. 9/10 voor mij. De presentatie is ook geweldig.