In 1980 maakte de wereld al voor het eerst kennis met spelicoon Mario in het spel Donkey Kong. In 1993 maakte hij echter zijn filmdebuut. Was het een wijze stap of was er sprake van pure uitmelking van een commercieel product? Goede vraag!
“Aliens? We gotta deal with aliens too?”
In de film gaat onze trouwe dikke loodgieter Mario (Hoskins) samen met zijn jongere broer Luigi (Leguizamo, o.a. uit Moulin Rouge) op jacht naar Luigi’s nieuwe vriendinnetje. Deze vriendin genaamd Daisy (Mathis, o.a. uit Broken Arrow) is namelijk ontvoerd naar een andere dimensie. Yep, op de woonplaats van de twee loodgieters, Brooklyn, is zo’n 60 miljoen jaar geleden een komeet gevallen die de aarde in twee dimensies heeft verdeeld. Wij leven samen met de Mario brothers in de goede dimensie, maar de alternatieve dimensie is vies, crimineel en wordt geleid door King Bowser (een onbedoeld hilarische vertolking door Dennis Hopper!). En waar is Bowser achter gekomen? Juist, Daisy blijkt de dochter van de oorspronkelijke koning van het alternatieve universum te zijn… en hij kan haar wel gebruiken. Tijd voor de Mario brothers om haar te redden!
Tja, het verhaal is niet om warm of koud van te worden, helemaal als je fan bent van de Super Mario spellen. Zoals je misschien al gemerkt hebt heeft dit plot ab-so-luut niets te maken met de “plots” uit de spellenreeks. Het is zelfs zo erg dat de film onbedoeld hilarisch kan worden. Een paar voorbeelden? Luigi is minstens twintig jaar jonger dan Mario, Luigi en Daisy worden verliefd op elkaar (en dit terwijl Mario altijd verliefd is op Daisy/Peach in de spellen!!), alle karakters (zelfs Toad!) zijn menselijk, Bowser zegt dat hij geëvolueerd is in een menselijke reptiel (het normale lichaam van Dennis Hopper dus), net zoals de mens is geëvolueerd uit apen. Laten we voor de schrijvers van de film hopen dat ze Darwin nooit in het hiernamaals zullen ontmoeten…
Maar, zou je je afvragen, als de film amper trouw is aan de Mario spellen, is de film dan wel de moeite waard? Geloof het of niet, maar ik vind van wel… mits je niet ouder dan 6 jaar bent. Kijk, op zich is het leuk voor Mario-fans om verwijzingen naar spellen te zoeken. Zo zul je onder andere Bob’ombs, goomba’s en, euhm, een afgewezen Jurrasic Park-animatie als Yoshi vinden. Maar meer dan dat zit er niet echt in. De grafische effecten zijn om te janken, op een paar leuke sets na (de straten van, euhm, Dinohattan). Verder is alles gigantisch overgeacteerd, tot op het schandalige toe. Maar –nu komt het- dat is niet eens zo erg. Kinderen zullen waarschijnlijk best veel lol aan de film beleven. Het verhaal is redelijk simpeltjes en de karakters zijn goed te volgen. De film is gewoon een ontzettend cliché avontuur, maar voor een avontuurlijke kinderfilm heeft deze film best wat te bieden.
Conclusie
Tegen al mijn verwachtingen in, heb ik stiekem best een klein beetje genoten van de film. Ik verwachtte er weinig van en heb me eigenlijk vooral vermaakt met de soms amateuristische beelden en pure clichés (Dennis Hopper is overduidelijk een grote inspiratiebron geweest voor Austin’s Power’s Dr. Evil). Maar ik was vooral verbaasd over het feit dat ik er nog wel een leuke kinderfilm in zag. En zo moet de film gezien worden, een kinderlijke avonturenfilm die de kinderen over en over kunnen kijken. Helaas kan je wel spreken van een onnodig gebruik van de bekende namen uit de computerspellen serie. Het plot sluit totaal niet aan bij de spellen en sommige gebeurtenissen slaan nergens op (Luigi en Daisy verliefd!?!). Wat dat betreft stelt Super Mario Bros. sterk teleur, en is dus geen aanrader voor de oudere lezers. Heb je jongere kinderen dan is deze film misschien wel een leuk cadeau. Op wat slijm en (missende) vuurballen na, bevat de film niets schokkends. Super Mario Bros faalt met het eer betonen aan de serie maar is alsnog een aardige kinderfilm om ervoor te zorgen dat je jonge kind Halo op zondagmiddag twee uurtjes vergeet.
Geef als eerste een reactie