Begin jaren ’90 kreeg ik EINDELIJK een Mega Drive. De eerste dagen was ik dolgelukkig met Sonic the Hedgehog, maar daarna wil je ook wel eens iets anders spelen. Zoals al wel vaker bleek de videotheek een dankbare uitkomst. Daar aangekomen was er een beperkte maar aantrekkelijke selectie van games beschikbaar. Ik wilde niets liever dan eindelijk eens een 16bit voetbalspel ervaren, en dus koos ik voor het aantrekkelijke doosje van European Club Soccer.
“In die tijd kwamen er rond grote toernooien tientallen voetbalgames uit waarvan er een flink aantal behoorlijk op elkaar leken.”
In deze voetbalgame (Op homecomputers uitgekomen Als Manchester United Europe) kan je tussen verschillende bestaande clubs uit de diverse competities van Europa kiezen en een vriendschappelijk potje spelen, of strijden om een Europees kampioenschap. Door FIFA en PES staan we daar tegenwoordig niet meer bij stil, maar wat een genot was het om al die bekende logos voorbij te zien vliegen. De shirtkleuren klopten ongeveer, maar het design was hier en daar wat beperkt. Er was ook een editor beschikbaar om de shirts naar wens aan te passen.
De wedstrijd wordt gepresenteerd in een arcade-achtig zijaanzicht. Toen de spelers onder begeleiding van een typisch lekker Mega Drive muziekje het veld op stormden had ik er ook direct zin in. De Keepersshirts geven me een enorm retrogevoel, ik moet meteen aan Peter Shilton uit de jaren ’80 denken. De graphics zien er sowieso aantrekkelijk uit, het zonnige stadion, het kleurige publiek en de goed vormgegeven spelers beloofden mij dat de 8bit tijden van de commodore en MSX echt achter me lagen. Maar ja, voetbal staat en valt met speelbaarheid.
Zoals alle voetbalspellen in het begin van de jaren ’90 heb je beschikking over een korte pass, een lange bal en schieten. Verder kan je, als je niet in balbezit bent, een sliding inzetten of een meer subtiele ingreep doen. Dit soort arcadeopzetjes ontaarden vaak in een spelletje “bal afpakken rond het middenveld”. Erg vaak eindigde dat qua verdedigen in een potje button-bashen voor de eigen goal. Desondanks kreeg ik de besturing na een paar potjes redelijk onder controle. De tussenplaatjes bij scoren, eindsignaal, winst en verlies verhogen de retro jaren ’90 sfeer van dit spel. Ook de neppe spelersnamen zijn vaak hilarisch.
Conclusie
European Club Soccer is er eentje van dertien in één dozijn. In die tijd kwamen er rond grote toernooien tientallen voetbalgames uit waarvan er een flink aantal behoorlijk op elkaar leken. Desondanks is er genoeg lol met deze titel te beleven. De aanwezige logo’s brengen je meteen in de juiste sfeer, en het pick up and play gehalte is groot, je zult zelden om een tweede speler verlegen zitten. Bij FIFA en PES heb je als geoefende speler vaak het probleem dat minder begaafde gamers geen schijn van kans hebben, maar dat viel hier nog wel mee. Geen hoogvlieger, maar zeker het oppikken een keer waard.
Geef als eerste een reactie