Het was al weer een tijdje geleden dat ik een NES game aan de collectie kon toevoegen. Dus toen ik deze game voor een klein prijsje tegen kwam, kon ik het niet na laten hem op te pikken. Nu staan de oude Disney games niet bekend om hun diepgang, maar wie weet zou ik nog wel eens positief verrast kunnen worden! Tijd voor een nieuwe Dertig van Dennis!
“Zoals het hoort bij mini-games zijn ze eenvoudig en oppervlakkig. Toch ondervindt ik de nodige frustratie.”
Waarom weet ik niet, maar ik verwachtte een platformer. Ik kreeg echter iets heel anders. Het begin scherm is top down, zoals we dat bijvoorbeeld ook kennen van Zelda. Je loopt in “The Magic Kingdom”, wat natuurlijk onderdeel is van Disney World. Je ziet diverse attracties en de meeste van hen zijn direct toegankelijk. In het intro wordt uitgelegd dat Mickey feest wil vieren en daarvoor is de gouden sleutel nodig om het hek naar The Magic Kingdom te openen. Helaas ligt deze in het kasteel en om het kasteel in te kunnen heb je 6 zilveren sleutels nodig. Aan jou de taak de sleutels te zoeken!
Vijf van deze sleutels vind je in de attracties, voor de zesde moet je volgens het intro maar wat ‘rondvragen’. Laat ik met dat laatste beginnen. Het is een kwestie van kastje naar de muur. Bij elk persoon die je aanspreekt moet je een vraag beantwoorden. Dit zijn Disney gerelateerde vragen, zoals “Waar speelt het verhaal van Dombo zich af?”. Vervolgens word je naar de volgende persoon gestuurd. Uiteindelijk kom je na voldoende goed beantwoorde vragen bij een meisje met een hond terecht die de sleutel draagt. Dat is één!
Vervolgens kun je in de attracties mini-games spelen, om de overige sleutels te bemachtigen. De games zijn vrijwel directe rip offs van andere bekende games. Ik zie een Ghosts ‘n’ Goblins, ik zie Burnin’ Rubber… Weinig origineel dus. Zoals het hoort bij mini-games zijn ze eenvoudig en oppervlakkig. Toch ondervindt ik de nodige frustratie. In één van de games is het de bedoeling dat je met een route aflegt met een mijnkar. Je mag niet tegen rotsen botsen en geen doodlopende sporen volgen. Het is een kwestie van naar links en naar rechts. Simpeler kan het niet, maar de frustratie zit hem er in dat je natuurlijk moet onthouden wat de juiste route is. Maar door de eenvoudigheid er van kan ik me niet motiveren het vaak genoeg te spelen om de route te leren. En zo vergaat het me bij alle mini-games. De twee platformers zijn nog wel aardig, maar de mini-games zijn kort en geven me weinig voldoening.
Conclusie:
Ik denk dat het belangrijk is om de game te zien in het juiste perspectief. De doelgroep bestaat uiteraard uit jonge kinderen. En ik denk dat die kids er in de jaren ’80 veel plezier uit hebben kunnen halen. Maar gaan we terug naar het hier en nu, dan is de game té oppervlakkig en biedt het geen uitdaging. En belangrijker: geen voldoening. Ik zie me hem dan ook niet snel nog een keer spelen.
*: Dit waren de zwaarste 30 minuten van mijn leven, voor deze game is het game over.
**: Prima 30 minuten, maar daar zal het waarschijnlijk ook bij blijven.
***: Die 30 minuten zijn me goed bevallen, dat worden er nog wel meer.
****: Die 30 minuten vlogen voorbij, dit is een aanrader!
*****: Ik kon niet meer stoppen, die 30 minuten worden binnen no time 30 uur!
Geef als eerste een reactie