Eind jaren 80 kreeg ik een Commodore 128 in bruikleen met een enorme hoop floppy’s en cassettes. Het bleek een schatkamer aan games waar ik de jaren daarop mijn lol mee op kon. Op één van die floppy’s stond Into the Eagles Nest, een game waaraan ik enorm veel tijd zou gaan besteden, en tot op de dag van vandaag één van mijn favoriete Commodore games is.
“Niet zelden werd ik in het nauw gedreven door hordes soldaten omdat ik op een onverstandig moment besloot toe te slaan.”
Het zijn de duistere jaren van de tweede wereldoorlog. De speler is een geallieerde soldaat met orders om te infiltreren in het uiterst geheime nazi-fort genaamd Eagle’s Nest (dat uit vier kastelen bestaat), drie geallieerde saboteurs te redden die daar worden vastgehouden, kunstschatten te redden die de nazi’s hebben gestolen en vervolgens de boel op te blazen. De vier kastelen zijn ware doolhoven vol vijandelijke soldaten en je munitie is beperkt. Één foute stap en de hele missie is tot mislukken gedoemd.
De opzet doet meer dan een beetje denken aan Castle Wolfenstein, de voorloper van Wolfenstein 3d. De zoektocht om je missies tot een goed einde op te zetten is complex om meerdere redenen. Ten eerste zijn de kastelen groot. Ik ben op een gegeven moment maar begonnen met alles uit te tekenen op ruitjespapier, zodat ik een beetje wist waar ik wat kon vinden. Het is belangrijk tijdig nieuwe munitie te vinden, je zal het nodig hebben.
Soms moet je ook zorgvuldig je locatie kiezen waar je de strijd aan wil gaan. Niet zelden werd ik in het nauw gedreven door hordes soldaten omdat ik op een onverstandig moment besloot toe te slaan. Qua stealth heeft het niet de diepgang van Metal Gear, maar voorzichtigheid is ook niet onbelangrijk. Daarbij overkwam het me een paar keer dat ik mezelf opblies door iets te eager op zoek te zijn naar munitie en andere items. Daarbij liet ik wel eens per ongeluk een bom afgaan. Dan kan je dus weer opnieuw beginnen, want savegames zijn er niet. Slecht de zakelijke boodschap “You are dead” is jouw deel.
Conclusie
Deze game zal voor de jongere gamers behoorlijk wat geduld vergen. Tegenwoordig zijn we ietwat verwend met savegames en respawnen, en dat was er toen nog niet bij. Het heeft mij heel veel tijd gevergd om deze game tot een goed einde te brengen, maar dan heb je ook echt het gevoel iets volbracht te hebben. Tegenwoordig liggen veel zaken onder een vergrootglas. Sommigen vinden het niet heel erg kies dat je af en toe ook een machteloze aan tafel zittende Duitser kan neerknallen (en punten krijgt). Maar destijds vond ik het een topgame, eentje die ik af en toe nog steeds speel.
Ik vond deze game ook altijd tof. Veel gespeeld. Ik weet ook nog dat een vriend van deze destijds met de mooie CGA kleuren moest spelen op een pc. Toen ik dat zag, was ik even extra dankbaar en blij dat we thuis een C64 hadden!