Racegames en ik hadden in de 16 bit tijd een beetje een haat-liefde verhouding. Ik hou enorm van racegames, maar in die tijd speelde ik ze liever op de PC. Op Mario Kart en Lotus Recs na gaven racegames me te vaak het gevoel dat ik de weg bestuurde in plaats van de auto. Toen ik in de Arcade Daytona USA, Virtua Racing en SEGA Rally leerde kennen zag ik een glimp van hoe racegames ook konden zijn. Maar het leek nog redelijk onmogelijk om die ervaring thuis te krijgen. En toen was er de Sony Playstation… Begin van een nieuwe generatie.
“Als ik aan de beginperiode van de PSX denk komen er een paar titels in me op.”
Ridge Racer is een arcade-racer die de nadruk legt op snelheid en plezier in plaats van realisme. Je kan kiezen uit vier fantasiewagens (plus 9 anderen die je zelf moet unlocken). Vervolgens kan je op diverse circuits het opnemen tegen de computergestuurde tegenstanders of de genadeloze klok. Andere toevoegingen aan het spel komen in de vorm van een verborgen “extra” modus en een muziekspeler waarmee je elk van de 6 meegeleverde cd-tracks kunt afspelen, evenals je eigen muziek-cd’s. Dat laatste klinkt nu heel suf, maar was destijds wel een bijzondere toevoeging. Zeker op consoleniveau. Ik vond de soundtrack van Daytona toffer, maar het feit dat ik mijn eigen CD-tjes kon afspelen was heel gaaf.
Als ik aan de beginperiode van de PSX denk komen er een paar titels in me op. Games die ons echt deden kennismaken met the Next Level. Ridge Racer is er zeker eentje van. De game kwam eerst uit in de japanse arcadehallen, en was daar een behoorlijk succes. In plaats van racen op formule 1 circuits zagen wie hier vooral mooie bergomgevingen en glooiende landschappen. Tijdens het inladen van het spel kom je een aardigheidje tegen: je kan de classic Galaxian spelen terwijl je wacht. De racegame is verder pure arcade qua opzet. Kiezen uit manuele of automatische schakelbak, autootje, circuitje… en gaan!
Deze game heeft snelheid en lol hoog in het vaandel staan. Realisme dus niet. Een keiharde botsing zorgt er alleen voor dat je snelheid afneemt, maar levert geen schade op. Ik weet nog dat ik destijds diep onder de indruk was van de snelheid en de graphics. Als je vooral 16bit racegames gewend bent, dan was dit een duidelijke stap voorwaarts. Het driften door de bochten gaf me een enorme kick. Helaas had de game ook een nadeel wat ik tegenwoordig de F-Zero blunder noem. Een racegame uitbrengen zonder multiplayer vind ik altijd onbegrijpelijk. Er is toch niks leuker dan het tegen een vriend of vriendin opnemen, en het verlengt de houdbaarheidsdatum van een een racegame aanzienlijk.
Conclusie:
Ridge Racer was destijds niet alleen een toffe game, het was ook een belofte. De consolemarkt ging nog dichter tegen de arcadekwaliteit aanschurken. Deze graphics en speelbaarheid waren vanaf dat moment de standaard, en omdat het om een launchgame ging kon je redelijkerwijs verwachten dat het vanaf hier nog beter zou gaan worden. Een paar puntjes aftrek voor het ontbreken van de multiplayer. Maar verder een prima aanrader voor iedere playstationcollectie.
Geef als eerste een reactie