Ooit kreeg ik een 3 games in 1 cartridge te pakken met daarop maarliefst drie spellen die elke Mega Drive bezitter eigenlijk gewoon hoort te hebben. Golden Axe, Revenge of Shinobi en… Streets of Rage. Deze side scrolling Beat ‘m Up was SEGA’s antwoord op het succesvolle Final Fight. Wederom moet een stad gered worden van de criminele ondergang… Maar deze keer met funky muziek.
“Wat de game boven het gemiddelde tilt is de vormgeving en de fantastische muziek.”
Gameconcepten kopiëren voor je eigen systeem zagen we al terug in de tijden van Atari en Intellivision. SEGA had aanvankelijk geen Mario, Street Fighter II of Final Fight. Daar zette het Sonic, Eternal Champions en Streets of Rage tegenover. Daarnaast had SEGA natuurlijk een goede reputatie als het op arcadegames aankwam. Dat gaf de consument veel vertrouwen als SEGA besloot een dure licentie links te laten liggen en zelf klonen te maken. Final Fight zou uiteindelijk op de SEGA CD en Saturn uitkomen, en ook Street Fighter II vond zijn weg naar de Mega Drive. Maar aanvankelijk moesten we het dus met Streets of Rage doen.
De game vertelt ons het verhaal van drie jonge politieagenten (Adam Hunter, Axel Stone en Blaze Fielding) in een stad die wordt bestuurd door een crimineel syndicaat onder leiding van ene Mister X. De misdaad regeert en de burgers lijken zich erbij te hebben neergelegd. De drie jonge helden sluiten een pact, verlaten de politie en gaan met hun blote vuisten de straten schoonvegen. In geval van nood zijn er echter altijd wel wat oud-collega’s bereid om een bazooka op het tuig los te laten.
De gameplay is supersimpel. Je gebruikt een knop om te springen, een andere om aan te vallen en een andere om een bazooka af te laten vuren vanuit een ondersteunende politieauto. Elk personage heeft een beperkt aantal bewegingen, waaronder stoten en trappen of het uitvoeren van een back kick, twee grijpbewegingen (afhankelijk of je de tegenstander voor of achter vasthoudt), en een jump kick natuurlijk. Elk karakter heeft zo zijn plussen en minnen. Adam is traag, maar een goede springer en heeft een harde punch. Axel is snel en sterk, maar een slechte springer. Blaze is snel en een goede springer, maar iets minder sterk.
De game is een typische side-scolling Beat ‘m up: beweeg van links naar rechts (met hier en daar een kleine uitzondering), mep je tegenstanders verrot en versla een tussenbaas en een eindbaas. Hier en daar zijn er wat afgronden waar je voor moet uitkijken, maar waar je natuurlijk wel tegenstanders in kan gooien. Verschillende items zijn verspreid over de grond, van wapens en bonuspunten tot levens of extra politieauto’s. Ook kan je eten van de grond oprapen om je gezondheid te verbeteren. Ik zou zelf geen kippenboutjes van de straat eten, maar wie ben ik.
Conclusie
Wat de game boven het gemiddelde tilt is de vormgeving en de fantastische muziek. Het ziet er uiterst kleurig en sfeervol uit, en de soundtrack van Yuzo Koshiro hoort wat mij betreft tot de betere gamemuziek van de jaren ’90. Vanaf het eerste moment dat je het spel opstart trekt de muziek je er echt in. Mijn enige puntje van kritiek is dat de tegenstanders wel wat repetitief zijn, zowel qua uiterlijk als qua moves. Deel twee uit de serie is voor veel mensen één van de beste Mega Drive games ooit. Maar dit eerste deel was zeer zeker een goed begin.
Geef als eerste een reactie