Er zijn een aantal games die altijd steevast terugkomen in lijstjes als “slechtste game aller tijden”. In deze special zetten we een aantal van die games op een rijtje, en checken of die reputatie verdient is. Hierbij kijken we vooral naar games die een officiële release hebben gehad en niet naar homebrewgames of games die nauwelijks op de markt zijn uitgekomen. Een andere voorwaarde is dat ik de games in kwestie natuurlijk een keer gespeeld moet hebben. Let’s dig in.
E.T. the Extra-Terrestrial, Atari vcs 2600 (1982)
En we beginnen gelijk met de moeder van de slechtste games ooit. E.T. heeft niet alleen een reputatie voor gebrekkige kwaliteit, men houdt deze cartridge ook nog eens medeverantwoordelijk voor het ineenstorten van de complete videogame-industrie. Deze game heeft zeker zijn gebreken. Maar ik geef programmeur Howard Scott Warshaw credits voor het feit dat hij in de beperkte tijd die hij had toch iets origineels wilde proberen. En de game is vrij behoorlijk speelbaar. De momenten dat E.T. uit een put moet klimmen zijn inderdaad niet geweldig, maar verder valt het allemaal wel mee. De game kwam uit in een periode dat de consument te maken had met verzadigde markt die werd overspoeld met goedkope, middelmatige tot slechte games. Door tegenvallende mond tot mond reclame werd E.T. hier al snel het symbool van. Hoge bomen…
Dr. Jekyll and Mr. Hyde, NES (1988)
Deze game werd gebaseerd Robert Louis Stevenson’s gelijknamige roman. Destijds waren de recensies niet enorm negatief, maar de laatste jaren is er, mede door de eerste bespreking van de Angry Video Game Nerd ooit, opnieuw aandacht voor deze game. Qua beeld en geluid is de game in elk geval adequaat. Veel irritatie richtte zich op de hitdetectie: jouw aanvallen leken weinig tot niks uit te halen. Verder is de gameplay niet altijd even duidelijk. Is het een slechte game? Zeer zeker. Slechtste game ooit? Dat valt wel weer mee. Ik kan dit spel spelen zonder dat ik schuimbekkend gefrustreerd over de grond ga rollen.
The Legend of Zelda Games, Philips CD-i (1993–1994)
Begin jaren ’90 liep een samenwerking tussen Nintendo en Philips voor het ontwikkelen van een SNES CD uitbreiding spaak, maar Philips behield het recht om een Mario en Zelda game voor de CD-i uit te brengen. Met name de Zelda games hebben destijds veel kritiek gekregen. De animatiescenes en de dialogen zijn inderdaad niet best en soms ook onbegrijpelijk vaag. De besturing was niet super, maar dat was een CD-i breed euvel. Ik heb niet heel veel speeltijd op de CD-i gehad, maar ik ging er destijds in met het idee totale crap te spelen. Dat viel in de praktijk reuze mee. Het is best lastig om tegenwoordig een versie van de CD-i Zelda games te spelen, dus mijn conclusie is dat veel klagers vooral anderen napraten. Een conclusie die onlangs in een special van het blad Retro Gamer werd gedeeld.
Shaq Fu, SNES / Mega Drive (1994)
Dit is een game waar ik destijds heel veel discussie over heb gehad. Shaquille “Shaq” O’Neal was in de 90’s een onderdeel van de popcultuur, en zijn aanwezigheid in een fantasy achtige vechtgame was op zijn zachtst gezegd een tikje ridicuul. De controls waren soms ietwat stroperig, en de karakter sprites waren wat aan de kleine kant. Destijds kwamen er aan de lopende band Street Fighter II en Mortal Kombat klonen uit. Shaq Fu had een domme premisse en kwam op een meer dan verzadigde markt uit. Maar is deze game slechter dan Clayfighter of Kasumi Ninja? Ik dacht het niet. Dat is op zichzelf overigens geen aanbeveling.
Superman 64, N64 (1999)
Nog zo’n game waar de Angry Video Game Nerd (en vele anderen) op los ging. Superman 64 kwam uit in een tijd dat men de mogelijkheden van 3D gaming nog aan het ontdekken was. Tegenwoordig zijn we fraaie openworld games met een schat aan detail gewend. Maar de wereld van Superman 64 ziet er grauw en kaal uit, de game zit vol met bugs en glitches en de gameplay is erbarmelijk. Je begint met een soort obstakelronde waarbij je Superman in beperkte tijd door een aantal ringen moet laten vliegen. Hier heb ik na een tijdje wel schuimbekkend vol irritatie met mijn joypad gegooid. Uitgever Titus had diverse excuses, maar dit is inderdaad één van de slechtste titels die ik ooit speelde. Mijn haat voor de N64 joypad hielp niet.
The Simpsons Wrestling, PSX (2001)
Een worstelgame met de Simpsons? Het leek mij wel een tof idee. Ik was laat met het aanschaffen van mijn PSX, maar nu wilde ik wel een paar toffe games spelen. De overwegend hysterisch slechte recensies voor deze game deden mij afhaken. Nu ik de game een paar jaar later alsnog gespeeld heb wil ik toch een paar kanttekeningen plaatsen. Veel mensen vonden het maar een vreemde combi, een worstelgame en The Simpsons. Tsja, Mario en karten, voetbal of tennis was kennelijk geen probleem. Waar ik meer moeite mee heb is de eentonige gameplay. Bij worstelspellen worstel (see what I did there) ik wel vaker met de controls, maar heb je die eenmaal door, dan is dit wel een heel eenzijdig spel. Te éénzijdig om destijds de volle prijs voor te betalen. Maar de Simpsons humor is aanwezig, en voor de twee euro die ik er later aan uitgaf was het best een vermakelijk uurtje.
Big Rigs: Over the Road Racing, PC (2003)
Als we het hebben over slechtste spel aller tijden, dan vind ik dit wel een goede kandidaat. In 2003 mocht je qua gameplay inmiddels wel wat verwachten van een racegame. Deze vrachtwagenracer faalt echter op alle fronten. Het ziet er op het eerste gezicht nog niet eens zo vreselijk uit, maar vanaf minuut één gaat het spel glitchen als een malle. Soms val je gewoon door bruggen, vlieg je de lucht in of rij je dwars door objecten. Qua bugs, spelfouten en algehele verzorging was deze game overduidelijk niet af en toch maar op de markt gesmeten. Een totale wanprestatie van ontwikkelaar Stellar Stone.
Geef als eerste een reactie