In de jaren ’80 waren games nog relatief braaf. De harpoenen in de borstkas en bungelende ruggengraten van Mortal Kombat zouden nog even op zich laten wachten. Als er dan iets extreems gebeurde in gaming, dan viel het wel op. Er was echter wel een spelletje dat ons op schoolpleinen deed speculeren over de nare mogelijkheden: Barbarian. Je zou hoofden kunnen afhakken en tegen lichaamsdelen kunnen schoppen! Zoiets moest je natuurlijk een keer gezien hebben.
“Het afhakken van een hoofd was natuurlijk één van de selling points voor deze game.”
De boze tovenaar Drax terroriseert de mooiste stad van het rijk. Om de macht te grijpen betovert Drax de mooie prinses Marina die nu gedwongen is hem te gehoorzamen. Vanuit het verre noorden wordt een held gestuurd om de stad te helpen en de prinses te bevrijden. Zijn naam is Gorth, de sterkste krijger der barbaren. Met alleen zijn zwaard moet hij acht van Drax meest gevreesde krijgers verslaan en tenslotte de magiër zelf. De gevechten vinden plaats in het bos, op een bergtop, in de kerker … en uiteindelijk in het paleis van Drax zelf.
Dit is in wezen een one on one beat ‘m up waarin je een grote barbaar bestuurt en vecht tegen een andere speler of een computer-AI. Je hebt een aantal moves tot je beschikking zoals schoppen, slaan met je zwaard, over de grond rollen, blokken en enkele andere flashy foefjes met je zwaard. Voor de tijd was het nog best behoorlijk. Jammer genoeg kon je maar uit één figuur kiezen. Behalve Drax waren de meeste tegenstanders ook gewoon het zelfde mannetje met een andere huidskleur of andere kleur kleren aan.
De humor zat ‘m in de details. Aan het einde van het gevecht kwam een groen karbonkeltje de arena ingelopen om de verliezer weg te slepen. Was je er in geslaagd zijn hoofd eraf te hakken, dan schopte het karbonkeltje dit voor zich uit. Het afhakken van een hoofd was natuurlijk één van de selling points voor deze game. Normaal had je zes hitpoints tijdens een gevecht. Maar met een goed getimede aanval kon je op sierlijke wijze de nek raken en eindigde het gevecht voortijdig. Drax zelf verslaan was in mijn herinnering een formaliteit. En voor je het wist stond de schaars geklede Marina naast je om je te bedanken.
Conclusie
Is Barbarian een goed spel? Ik vond de besturing aanvankelijk een beetje log en ongecontroleerd. Op de Commodore 64 waren de graphics destijds redelijk, en de Amiga versie is uiteraard nog een tikkie strakker. De aantrekkingskracht zat hem destijds in de humor en het proberen af te hakken van het hoofd. Dat was zo makkelijk nog niet. Maar had je dat eenmaal gezien, dan was de gameplay vooral veel van hetzelfde. In een twee speler-modus kon je nog wel een tijdje lol beleven, maar het is geen game die je er keer op keer weer bij pakt. Leuk voor zijn tijd, nu vooral een leuke rariteit.
Geef als eerste een reactie